Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΙΜΕΡΑΣ ΣΕ 3 ΒΙΝΤΕΟ!

Με αφορμή το πρόσφατο βίντεο του Keraunoforos Nefelis που αφορά τη μάχη της Ιμέρας αποφάσισα να αναρτήσω τόσο το βίντεο του φίλου μου, όσο και το δικό μου, σαφώς πιο "ερασιτεχνικό" βέβαια...
Απολαύστε τα!

Του Keraunoforos Nefelis
το δικό μου
ακολουθεί ένα βίντεο αρχαιολογικής ανασκαφής στην Ιταλική τηλεόραση στη πεδιάδα της Ιμέρας!

Σάββατο 25 Αυγούστου 2012

Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ


Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ
Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΗΣ ΤΥΡΟΥ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
  Το έτος 334 π.Χ ο νεαρός βασιλιάς της Μακεδονίας και αρχιστράτηγος των Ελλήνων Αλέξανδρος ο Γ’ του Φιλίππου εισέβαλε στα εδάφη της υπερδύναμης της εποχής, της Περσικής Αυτοκρατορίας.  Με στρατό που δεν ξεπερνούσε τις σαράντα χιλιάδες άντρες ξεκίνησε μια εκστρατεία γνωρίζοντας πως θα αντιμετωπίσει πολλαπλάσιες στρατιές και απόρθητες πόλεις-φρούρια.  Έχοντας όμως εμπιστοσύνη στην εκπαίδευση και το φρόνημα των αντρών του, την ικανότητα των επιτελών του, αλλά και στις προσωπικές του ηγετικές ικανότητες ξεκίνησε να εκδικηθεί  τα δεινά που είχαν υποστεί οι Έλληνες από τους Πέρσες ηγεμόνες αλλά και για να εξαλείψει οποιαδήποτε μελλοντική εχθρική ενέργεια των εξ’ανατολής εχθρών του Ελληνισμού.
  Και η πεποίθηση του για την επιτυχία του εγχειρήματος του δεν άργησε να φανεί ορθή καθώς  η εύκολη επικράτηση του στη μάχη του Γρανικού ποταμού (334 π.Χ.) αλλά και η άνευ μάχης παράδοση των περισσότερων πόλεων της Μικράς Ασίας (εκτός της Αλικαρνασσού όπου υπήρχε αρχηγείο του Περσικού στόλου), τον έκανε κύριο μια περιοχής πολύ μεγαλύτερης από όση είχε ονειρευτεί ακόμη και ο φιλόδοξος πατέρας του Φίλιππος ο Β’.  Οι εύκολη κατάκτηση της Μικρασίας κινητοποίησε τον Πέρση Βασιλιά Δαρείος Γ’ Κοδομανό που συγκέντρωσε μια πανστρατιά 300 χιλιάδων αντρών και ξεκίνησε ο ίδιος προσωπικά επικεφαλής για να «τιμωρήσει» τον εισβολέα.  Ο Μεγάλος Βασιλιάς δεν άκουσε τις συμβουλές των στρατηγών του να περιμένει τον Έλληνα στρατηλάτη στη Συρία και τις μεγάλες πεδιάδες της όπου το αριθμητικό του πλεονέκτημα θα του εξασφάλιζε τη νίκη, αλλά εισχώρησε στη Κιλικία με σκοπό να αντιμετωπίσει τον Αλέξανδρο το συντομότερο.  Στην αποφασιστική, για το μέλλον ολόκληρης της Ανατολίας, μάχη της Ισσού (333 π.Χ.) ο Ελληνικός στρατός συνέτριψε τον Περσικό και ουσιαστικά τον αφάνισε! Το μέγεθος της πανωλεθρίας των Περσών ήταν τέτοιο που οι περισσότεροι στρατιώτες που διέφυγαν, πέθαναν από στερήσεις στο δρόμο επιστροφής στη πατρίδα τους.  Ο ίδιος ο Δαρείος γλίτωσε τη τελευταία στιγμή αφήνοντας στα χέρια των Μακεδόνων την οικογένεια του (οι Πέρσες είχαν ως έθιμο, οι βασιλιάδες τους να παίρνουν και  τις οικογένειες τους μαζί στις εκστρατείες)!
  Μετά την εύκολη κατάκτηση της Ιωνίας, Λυκίας, Παφλαγονίας, Κιλικίας και άλλων περιοχών που απαρτίζουν τη σημερινή Τουρκία και τη πλήρη αποδιοργάνωση του Περσικού στρατού, ο Μέγας Αλέξανδρος είχε να αντιμετωπίσει ένα δίλλημα: Περαιτέρω προέλαση ανατολικά στη καρδιά της Μεσοποταμίας ή στροφή προς τα νότια για τη κατάκτηση Φοινίκης, Παλαιστίνης και Αιγύπτου για τη καταστροφή των βάσεων (άρα και του ίδιου) του επίφοβου Περσικού ναυτικού;
  Στη περίπτωση της προέλασης στη Μεσοποταμία του δινόταν η ευκαιρία να αποτελειώσει  τον Δαρείο πριν προλάβει και αναδιοργανωθεί αλλά άφηνε εκτεθειμένα τα νώτα του σε αντεπίθεση του Περσικού ναυτικού στη νότια Ελλάδα με την υποκίνηση κάποιας εξέγερσης, ενώ στη περίπτωση της προέλασης νότια εξάλειφε τον κίνδυνο του ναυτικού των Περσών αλλά έδινε πολύ χρόνο στους αντιπάλους τους να συγκεντρώσουν ακόμη μία πανστρατιά για να τον αντιμετωπίσουν προασπίζοντας τη Μεσοποταμία.
  Ο Μέγας Αλέξανδρος έπραξε όπως ακριβώς και στο παρελθόν καλύπτοντας τα νώτα του. Όπως επέβαλλε την ειρήνη στη νότια Ελλάδα, πέρασε πολεμώντας μέχρι και τον ποταμό Ίστρο (Δούναβη) και έκανε ειρήνη με τους Γαλάτες που είχαν εισβάλει στα βορειοδυτικά της χερσονήσου του Αίμου για να εξασφαλίσει τα νώτα του καθυστερώντας την εκστρατεία του στην Ασία, έτσι και τώρα αποφάσισε να εξαλείψει τον κίνδυνο του Περσικού ναυτικού, καταλαμβάνοντας όλες τις βάσεις του, καθιστώντας  έτσι την ανατολική Μεσόγειο μια Ελληνική λίμνη.  Η πρώτη πόλη λιμάνι-φρούριο των Περσών ήταν η ηγέτιδα πόλη των Φοινίκων στην Ανατολή, η Τύρος. Μια επική αναμέτρηση ξεκινούσε!
Η ΜΑΧΗ
  Η Τύρος ήταν μία πόλη νησί, 750 περίπου μέτρα μακριά από την ακτή, απόρθητη τόσο από τη στεριά όσο και από τη θάλασσα.  Το ισχυρό ναυτικό της αλλά και τα υψηλά της τείχη, κυρίως από την ανατολική πλευρά προς τη στεριά δηλαδή, την έκαναν θεωρητικά αδύνατον να καταληφθεί εξ εφόδου.  Ο Αλέξανδρος ως ευφυής πολιτικός ήθελε να αξιοποιήσει διπλωματικά τον θρίαμβο του επί του Δαρείου, προσπαθώντας να πείσει μέσω της απειλής χρήσης βίας τους άρχοντες της Φοινικικής πόλης.  Απέστειλε πρεσβεία στην Τύρο ζητώντας συμμαχία με τον όρο ο ίδιος ο Αλέξανδρος να εισέλθει στην πόλη και να προσφέρει θυσία στον Ηρακλή.  Αυτό σήμαινε αυτόματα και την υποτέλεια της Τύρου καθώς μόνο ο βασιλιάς της Τύρου είχε αυτό το δικαίωμα.  Ούτε ο Πέρσης Μεγάλος Βασιλιάς δεν είχε ποτέ προσφέρει θυσία σε αυτό το ιερό!  Οι Τύριοι βρήκαν προσβλητικό το αίτημα των Μακεδόνων και σκότωσαν τους κομιστές της πρότασης εξοργίζοντας τον Αλέξανδρο.  Το ζήτημα θα λυνόταν με τη βοήθεια των όπλων, των πλοίων αλλά και των μηχανικών της εποχής.
  Ο Μέγας Αλέξανδρος έστησε το στρατόπεδο του στην ακτή απέναντι της Τύρου και ξεκίνησε τη κατασκευή προσχώσεων ώστε να δημιουργήσει έναν σταθερό άξονα γης και να επιτεθεί στο τείχος της Τύρου από εκεί.  Με αρκετά υλικά από τις γύρω πόλεις αλλά και ξυλεία από το όρος του Αντιλιβάνου  και τις ιδιοφυείς πρακτικές των μηχανικών του, ο στρατός εργαζόταν πυρετωδώς νυχθημερόν στη κατασκευή των προσχώσεων.  Οι Τύριοι θορυβημένοι έστελναν ελαφρά πλοία με τοξότες και προκαλούσαν τεράστιές απώλειες  στους εργάτες αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό.  Με αρκετά αντίμετρα των Ελλήνων κατά των τοξοτών, τα έργα γεφύρωσης της θαλάσσιας περιοχής προχωρούσαν με γοργούς ρυθμούς.  Τότε οι ναύαρχοι της Τύρου εφάρμοσαν τη παλιά τακτική των πυρπολικών.  Έστειλαν σκάφη γεμάτα εμπρηστικά και εύφλεκτα υλικά και ουσιαστικά ανατίναξαν τη τεχνητή γέφυρα αλλά και τα όνειρα του Μακεδόνα στρατηλάτη, τουλάχιστον προσωρινά.
   Σε εκείνο το σημείο ο βασιλιάς της Κύπρου αποφάσισε να εγκαταλείψει τη πολιτική της ουδετερότητας και στήριξε έμπρακτα τον Αλέξανδρο στέλνοντας το σύνολο του στόλου του για το ναυτικό αποκλεισμό της Τύρου.  Η Κύπρος στάθηκε δίπλα στον Μακεδόνα βασιλιά περισσότερο από ότι η νότια Ελλάδα.  Στις νέες ναυτικές δυνάμεις του Αλέξανδρου προστέθηκαν αυτές ορισμένων πόλεων τις περιοχής που έσπευσαν να δηλώσουν υποταγή αναγνωρίζοντας έτσι τη νέα γεωστρατηγική κατάσταση στη περιοχή, δηλαδή την ενδεχόμενη Ελληνική κυριαρχία.  Ο Αλέξανδρος προκάλεσε τον στόλο της Τύρου σε ναυμαχία που έληξε άδοξα, με την υποχώρηση του Φοινικικού στόλου και τη βύθιση τριών μόλις πλοίων του.  Οι Τύριοι έχασαν πλέον τη ναυτική υπεροπλία τους και η μόνη αποστολή που είχαν πλέον τα πολεμικά τους πλοία ήταν να προστατεύουν τα δύο λιμάνια της πόλης.  Ο Έλληνας βασιλιάς αποφάσισε να ξεκινήσει την εκ νέου κατασκευή προσχώσεων αυτή τη φορά όχι κάθετα στο νησί αλλά να ξεκινήσουν οι εργασίες νοτιότερα και να προχωράει το έργο διαγώνια. Με αυτό τον τρόπο η κατασκευή δεν ήταν κάθετα στα θαλάσσια ρεύματα και ένα νέο πυρπολικό που θα ξεγλιστρούσε από το ναυτικό αποκλεισμό της πόλης, δε θα μπορούσε να την εμβολίσει εύκολα.  Επιπρόσθετα οι μηχανικοί του Αλεξάνδρου χρησιμοποίησαν τα πλοία για να φτιάξουν θαλάσσιες πολιορκητικές μηχανές! Καταπέλτες αλλά και πολιορκητικοί πύργοι στήθηκαν με επιδεξιότητα επάνω στη θάλασσα και οι μάχες συνεχίστηκαν με σφοδρότητα αλλά και με αρκετά τεχνάσματα από μέρους και των δύο αντιμαχόμενων. 
   Οι κάτοικοι της Τύρου κατασκεύαζαν πρόσθετες οχυρώσεις κατά τη διάρκεια των μαχών και επισκεύαζαν τα τείχη που είχαν υποστεί ζημιές.  Επιπλέον κάλυπταν μεγάλο μέρος των τειχών με δέρματα αλλά και ότι μαλακό έβρισκαν ώστε να απορροφούνται οι κραδασμοί από τον βομβαρδισμό των καταπελτών των πολιορκητών.  Ένα τέχνασμα τους όμως ξεχωρίζει καθώς αποτέλεσε μια αποτελεσματική εφαρμογή υποβρύχιων καταστροφών.  Τα βράδια έστελναν τους πιο επιδέξιους κολυμβητές και δύτες τους να φτάνουν αθόρυβα στα αγκυροβολημένα πλοία/πολιορκητικές μηχανές, και να κόβουν τα σχοινιά από τις άγκυρες! Έτσι τα πλοία παρασυρόταν από τα θαλάσσια ρεύματα και έχαναν τον στόχο τους, ενώ αρκετές φορές πλοία συγκρούστηκαν μεταξύ τους.  Ο μεγαλοφυής όμως Μακεδόνας στρατηλάτης βρήκε γρήγορα αντίμετρο και διέταξε να αντικατασταθούν όλα τα σχοινιά στις άγκυρες με αλυσίδες, ενώ ενίσχυσε τη φρουρά των πλοίων κατά τη διάρκεια της νύχτας.  Οι ευρηματικοί στρατηγοί της Τύρου είχαν βρει αυτή τη φορά έναν πιο αποφασισμένο αλλά και ικανότερο στρατιωτικό διοικητή απέναντι τους! 
   Τέλη Ιουλίου του 332 π.Χ., μετά από οκτώ σχεδόν μήνες πολιορκίας, ο Αλέξανδρος έδωσε το σύνθημα για τη τελική έφοδο για τη κατάληψη της πόλης.  Μετά από δύο παραπλανητικές επιθέσεις τόσο από το προγεφύρωμα όσο και από τη βόρεια πλευρά του θαλάσσιου τείχους, η κύρια επίθεση στο νότιο θαλάσσιο τείχος απέφερε καρπούς.  Οι υπασπιστές υπό τον Άδμητο που σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της επίθεσης, επέδραμαν πρώτοι κατά του ρήγματος του τείχους που δημιουργήθηκε μετά τη σφοδρή επίθεση των καταπελτών.  Ακολούθησε η φάλαγγα του Κρατερού που κατενίκησε οποιαδήποτε άμυνα και αν προέταξαν οι κάτοικοι της Τύρου.  Οκτώ χιλιάδες Τύριοι πολεμιστές σκοτώθηκαν κατά την τελική έφοδο των Μακεδόνων και περίπου τριάντα χιλιάδες κάτοικοι πουλήθηκαν ως δούλοι.  Μόλις δύο χιλιάδες παρέμειναν στην άλλοτε ισχυρή πόλη που πέρασε πλέον στο παρασκήνιο της Ιστορίας.  Η εκδίκηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου για τη σφαγή των αγγελιοφόρων του καθώς και για την εκτέλεση ανεξαιρέτως όλων των Μακεδόνων που έπιαναν αιχμάλωτοι οι Τύριοι ήταν παραδειγματική και πολύ σκληρή.  Ενώ συγχωρούσε και δεν έβλαπτε τις πόλεις που δήλωναν υποταγή, τιμωρούσε τις πόλεις που όχι μόνο αντιστεκόταν αλλά παρέβαιναν τους άγραφους νόμους του πολέμου.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
  Η πτώση της Τύρου άνοιξε τον δρόμο για ολόκληρη τη Φοινίκη, τη Παλαιστίνη και μετά την Αίγυπτο.  Μόνο η πόλη της Γάζας αντέταξε σθεναρή άμυνα δύο περίπου εβδομάδων αλλά δε μπόρεσε να ανακόψει τη θυελλώδη πορεία του Βασιλιά της Μακεδονίας και του στρατού του.  Η ανατολική Μεσόγειος ήταν πλέον μια ελληνική λίμνη παρά τη μικρή αντεπίθεση που πρόλαβαν και έκαναν η Πέρσες ναύαρχοι με την υποκίνηση ανταρσίας στη νότια Ελλάδα. Μια ανταρσία που κατέστειλε με επιτυχία το αντιβασιλιάς Αντίπατρος στη μάχη της Μεγαλόπολης στη Πελοπόννησο.  Με τα νώτα του καλυμμένα αλλά και τον απρόσκοπτο ανεφοδιασμό του, ο Αλέξανδρος ήταν ελεύθερος να επιχειρήσει να συναντήσει το πεπρωμένο του, τη κατάκτηση δηλαδή της Περσίας.

Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ


Αντί προλόγου: Ακόμη ένα θέμα της επικαιρότητας. Ελπίζω στη κατανόηση σας....

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ




ΑΡΑΒΙΚΗ ΑΝΟΙΞΗ ΚΑΙ ΣΥΡΙΑ

    Η ανατροπή του προέδρου κ. Μπεν Αλί της Τυνησίας στις 14 Ιανουαρίου του 2011 σηματοδότησε μια νέα εποχή "κινημάτων" στη Μεσόγειο και τη Μ.Ανατολή με το πιασάρικο όνομα Αραβική Άνοιξη.  Κραταιοί ηγέτες που διαφέντευαν για δεκαετίες τις Αραβικές χώρες της Μεσογείου ανετράπησαν.  Και ενώ η πτώση αμέσως μετά του κ.Χόσνι Μουμπάρακ της Αιγύπτου έγινε προφανώς έπειτα από μια άτυπη συμφωνία Στρατού-Αδελφών Μουσουλμάνων λόγω της βεβαρημένης υγείας του προέδρου της χώρας του Νείλου, η ανατροπή του κ. Μουαμάρ Καντάφι ήταν το γεγονός που άλλαξε τον τρόπο σκέψης τόσο των κορυφαίων think tanks, όσο και των επιτελών όλων των κυβερνήσεων του κόσμου.  Ο Λίβυος συνταγματάρχης λίγο πριν την εξέγερση που οδήγησε στην αποκαθήλωση του, είχε κάνει εντυπωσιακά ανοίγματα στη Δύση, κυρίως στη Γαλλία, που τον είχαν οδηγήσει σχεδόν έξω από τη λίστα του "άξονα του Κακού" του δυτικού κόσμου.  Όταν ο ισχυρός Καντάφι δολοφονήθηκε, όλοι οι ηγέτες του Αραβικού κόσμου ένιωσαν, και δικαιολογημένα, μεγάλη ανασφάλεια και έτρεξαν να προσδεθούν στο άρμα των ΗΠΑ.  Όλοι εκτός από τον κ.Άσαντ , ηγέτη της Συρίας.....


   Η Συρία, όπως ήταν αναμενόμενο, αποτέλεσε τον επόμενο στόχο της "Αραβικής Άνοιξης" καθώς το καθεστώς; ήρθε ακόμη πιο κοντά στο Ιράν και στη Μόσχα ως αντίβαρο των εξωτερικών πιέσεων για την ανατροπή και αντικατάσταση του κ. Άσαντ.  Και αυτή η στρατηγική επιλογή του Σύρου προέδρου μοιάζει μέχρι στιγμής να έχει θετικά αποτελέσματα καθώς οι δύο αυτές χώρες παρέχουν μέχρι στιγμής πολύ μεγάλη βοήθεια στη Δαμασκό.  Η παρέμβαση του Ιράν στα εσωτερικά της Συρίας γίνεται με αποστολή μαχητών και οπλισμού μέσω της οροσειράς Qandil (Καντίλ) που δεσπόζει στα σύνορα Ν.Τουρκίας, Αν. Συρίας, Β. Ιράκ, ΒΔ Ιράν.  Ένας δύσβατος ορεινός όγκος που επιτρέπει σε όλες τις κουρδικές οργανώσεις της περιοχής να διεξάγουν επιτυχές αντάρτικο σε όλες τις παραπάνω χώρες, εκτός της Συρίας.  Η οικογένεια Άσαντ της Συρίας όχι μόνο δε βρίσκεται σε διαμάχη με τους Κούρδους, αλλά υπήρξε και πολύτιμος σύμμαχος του ΡΚΚ κατά τη διάρκεια του έντονου ένοπλου αγώνα εντός της Τουρκίας τις δύο περασμένες δεκαετίες.  Και αυτό συμβαίνει για τον εξής απλό λόγο.  Ενώ η πλειοψηφία του πληθυσμού της Αραβικής χώρας είναι σουνίτες (ορθόδοξοι μουσουλμάνοι) με αρκετές σέκτες υπερορθοδόξων φανατισμένων, η οικογένεια Άσαντ ανήκει στους Αλεβίτες, μια υποδιαίρεση των Σιιτών μουσουλμάνων.  Έτσι το καθεστώς Άσαντ έχει έντεχνα ενώσει όλους του μη-σουνίτες/μη-Άραβες Σύρους (Κούρδους, Αλεβίτες, Ελληνορθόδοξους) εναντίον του μεγάλου κινδύνου που το απειλεί, δηλαδή το σουνιτικό Ισλάμ.  Στη λογική αυτή, οι Κούρδοι που ελέγχουν την οροσειρά Καντίλ, έχουν επιτρέψει τη διακίνηση αντρών, όπλων και πυρομαχικών από το Ιράν στη Συρία (μέσω Β. Ιράκ)μέσα από τα δύσβατα μονοπάτια της περιοχής.  Χιλιάδες άντρες και πολύ περισσότερα όπλα έχουν καταφθάσει στη Συρία δίνοντας κυριολεκτικά πνοή ζωής στον Σύρο πρόεδρο.
    Και ενώ η βοήθεια του Ιράν είναι πολύτιμη, από μόνη της δε θα μπορούσε να καταστεί ο παράγοντας που θα ανέτρεπε τη παλίρροια που ονομάζεται «Αραβική Άνοιξη».  Αυτή η σωτήρια βοήθεια ήρθε από τη Μόσχα και κυρίως από τον πρόεδρο κ. Βλαντιμίρ Πούτιν.  Σύγχρονα οπλικά συστήματα μαζί με τους χειριστές/εκπαιδευτές (P800 Yakhont, S300, Pantsir S1), άφθονα πυρομαχικά όλων των τύπων αλλά και μόλις πρόσφατα αποστολή στόλου και πεζοναυτών που καταπλέουν στη Συρία κάνουν πραγματικά τη διαφορά στην νέα αναμέτρηση της Ανατολικής Μεσογείου! Ο σχεδιαζόμενος ναυτικός και αεροπορικός αποκλεισμός της Συρίας (σε αντιγραφή της εκστρατείας των Δυτικών στη Λιβύη) μοιάζει πλέον ακατόρθωτος καθώς για να πραγματωθεί θα πρέπει να κτυπηθούν και Ρώσοι στρατιωτικοί ή να βυθιστούν Ρωσικά πολεμικά πλοία.  Πράγμα πολύ δύσκολο αλλά και απευκταίο, καθώς σε τέτοια περίπτωση είναι βέβαιο πως η απάντηση του κ. Πούτιν θα είναι πολύ σκληρή.  Και πέραν της στρατιωτικής βοήθειας, η Ρωσία μαζί με την Κίνα δίνουν διπλωματική κάλυψη στη Συρία μπλοκάροντας σχεδόν όλα τα ψηφίσματα κατά του κ.Ασάντ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.  Το καθεστώς του κ. Άσαντ φαίνεται να έχει θωρακιστεί αλλά οι απειλή παραμένει καθώς το αντάρτικο εντός της χώρας δεν έχει κατασταλεί πλήρως.

ΓΕΩΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟΣ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ

    Η κατάσταση στη Συρία είναι αναμφίβολα η πιο δύσκολη από πλευράς εκτιμήσεων και προβλέψεων πολεμική αναμέτρηση των τελευταίων ετών.  Ένας πραγματικός λαβύρινθος που έχει εισέλθει η διεθνής διπλωματία χωρίς να διακρίνεται πουθενά ο μίτος της Αριάδνης.  Ας αναφέρουμε περιληπτικά τις περισσότερες παραμέτρους χωρίς να ασχοληθούμε περαιτέρω με το εσωτερικό της Συρίας.
   Συρία-Κούρδοι-Ιράν έχουν συνάψει μια άτυπη συμμαχία, με τους Κούρδους και τους Ιρανούς να βάζουν στην άκρη τα παλαιότερα προβλήματα τους.  Μπροστά στον κοινό εχθρό οι τρεις αυτές χώρες (το Κουρδιστάν υπό μορφής Διοίκησης βέβαια) έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους ώστε να αποτρέψουν την εξάπλωση του προαιώνιου εχθρού τους, δηλαδή του Σουνιτισμού.  Η λεγόμενη πανισλαμική ενότητα ακόμη μία φορά αποδείχθηκε απατηλό όνειρο. 
   Οι δύο δυνάμεις που επιδιώκουν την εξάπλωση του «ορθόδοξου Ισλάμ» δεν είναι άλλες από τη Σ.Αραβία και τη Τουρκία του πολύ ικανού κ. Ερντογάν.  Οι δύο αυτές χώρες έχουν βρει κοινό εχθρό στο πρόσωπο του Ιράν και το πυρηνικό του πρόγραμμα και ένωσαν τις δυνάμεις του ώστε να κτυπηθεί η Συρία.  Μετά τη σχεδιαζόμενη ανατροπή του κ. Άσαντ και την εγκαθίδρυση του νέου καθεστώτος, η Συρία από σύμμαχος θα μετατραπεί σε πολέμιος του Ιράν, δίνοντας του ένα ισχυρότατο πλήγμα και προμηνύοντας επίθεση κατά του μεγάλου Περσικού κράτους. 
    Τα πράγματα περιπλέκονται με τη στάση του Ισραήλ και τη διαφαινόμενη στρατηγική του σύμπραξη με τον μεγάλο εχθρό του τη Συρία και ενώ ο στενότερος σύμμαχος της Συρίας, το Ιράν, διακηρύσσει παντού πως θέλει να εξαφανίσει από τη περιοχή το Εβραϊκό κράτος!  Η θρησκευτική ενοποίηση στον σουνιτισμό όλων των χωρών τριγύρω του (μετά και την επικράτηση των Αδελφών Μουσουλμάνων στην Αίγυπτο) τρομάζει το Ισραήλ, που σε σύμπραξη με τους Κούρδους ήρθε κοντά στον κ. Άσαντ  παρά τον μισό περίπου αιώνα συνεχόμενης πολεμικής αντιπαράθεσης των δύο χωρών.  Η στρατηγική περικύκλωση από εχθρούς με σύνορα αποτελεί σαφώς μεγαλύτερη απειλή στο Τελ Αβίβ από τις αόριστες απειλές της Τεχεράνης που ακόμη και αν αποκτήσει πυρηνική βόμβα, δεν είναι καθόλου εύκολο να φτάσει αρκετά κοντά ώστε να την εξαπολύσει στο «Σιωνιστικό Κράτος».  Επίσης το Ισραήλ διαθέτει 100 με 200 πυρηνικές κεφαλές καθώς και τα μέσα να τις χρησιμοποιήσει εντός του Ιράν, οπότε μια ασύμμετρη επίθεση αυτού του είδους θα αποτελούσε αυτοκτονία για το καθεστώς του κ. Αχμαντινετζάντ.  Η αντιπαράθεση στη Συρία αποτελεί επίσης μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για το Ισραήλ να ακυρώσει πρόωρα τα μεγαλόπνοα νέο-οθωμανικά όνειρα της Τουρκίας και να καταποντίσει το λεγόμενο «στρατηγικό βάθος» του κ. Νταβούτογλου που απειλούν τη στρατηγική σύμπραξη με τη Κύπρο για την εξόρυξη και διάθεση φυσικού αερίου στην Αν. Μεσόγειο.  Ακόμη ένα όφελος τια το Ισραήλ είναι ο περαιτέρω εναγκαλισμός με τους Κούρδους που πλέον ελέγχουν τα πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων στη Μοσούλη του βορείου Ιράκ.  Μία ιδιότυπη σχέση που ενώ είχε παγώσει μετά τη σύλληψη του ηγέτη των Κούρδων κ. Οτσαλάν και τη βοήθεια της Μοσάντ στη ΜΙΤ για τη πραγμάτωση της, τώρα πλέον τείνει να πάρει τη μορφή συμμαχίας έναντι κοινών εχθρών (Τουρκία) αλλά και με μεγάλα προσδοκώμενα κέρδη λόγω πετρελαίου και για τις δύο πλευρές.
   Μεγάλο ερωτηματικό παραμένει η στάση της πολυπληθέστερης αραβικής χώρας, της Αιγύπτου.  Η παράταξη των Αδελφών Μουσουλμάνων που πέτυχε μεγάλη νίκη στις πρόσφατες εκλογές δεν έχει δείξει ακόμη ενδιαφέρον για τη σύγκρουση στη Συρία κυρίως λόγω των τεράστιων προβλημάτων που μαστίζουν την Αιγυπτιακή πολιτική ζωή αλλά και τη κοινωνία.  Θα τολμούσα να κάνω τη πρόβλεψη πως αν αυτή η σύγκρουση λάμβανε χώρα 5 χρόνια αργότερα με την ομαλοποίηση των εσωτερικών προβλημάτων στην Αίγυπτο και με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους ακόμη στην εξουσία, τότε το παιχνίδι θα ήταν χαμένο για τον άξονα Ισραήλ-Συρία-Κουρδιστάν-Ιράν.  Και ενώ η Ρωσία τάσσεται ανεπιφύλακτα υπέρ του κ. Άσαντ και η Ε. Ε υπέρ των εξεγερθέντων, επίσης μεγάλο ερωτηματικό αποτελεί και η στάση των ΗΠΑ δεδομένου πως πλησιάζουν προεδρικές εκλογές! Η Αμερικανική διπλωματία αλλά και η στρατιωτική μηχανή αντιδρούν πολύ πιο ήπια από ότι προηγούμενες συγκρούσεις και αυτό εξηγείται, πέραν της προεκλογικής περιόδου, για δύο ακόμη λόγους.  Ο πρώτος είναι πως η Αραβική Άνοιξη πλησίασε και απειλεί πλέον το Ισραήλ, τον στενότερο σύμμαχο, μαζί με τη Σ. Αραβία, της Αμερικής στη περιοχή. Αν επικρατήσουν σε όλες της συνορεύουσες χώρες οι σουνίτες και αποκτήσουν πολιτική εξουσία τότε ο επόμενος Αραβο-Ισραηλινός πόλεμος δε θα αργήσει να συμβεί.  Το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπυ στην Ουάσιγκτον (AIPAC κτλ) έχει τη δύναμη να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την αμερικανική εξωτερική πολιτική και στρατηγική.  Αλλά ο κυριότερος λόγος είναι η αλλαγή πλεύσης στην Υψηλή Στρατηγική της υπερδύναμης.  Μετά τη πρόσφατη απόφαση να μεταφερθεί σταδιακά το  60% του πολεμικού στόλου της στη περιοχή του Ειρηνικού, η Αμερικανική στρατηγική σκέψη έχει αποφασίσει πως ο πιο επικίνδυνος εχθρός για τα επόμενα χρόνια δεν βρίσκεται στη Μ.Ανατολή ή την Ευρώπη αλλά στην Άπω Ανατολή και είναι προφανώς η Κίνα.  Με το να ανοίξει και άλλα μέτωπα, η πολεμική μηχανή των ΗΠΑ θα αποδυναμωθεί (όπως και η ήδη δοκιμαζόμενη οικονομία) και ίσως δε μπορέσει να ανταποκριθεί στις ανάγκες αντιμετώπισης του σχεδιαζόμενου σινο-ρωσικού άξονα στον Ειρηνικό.

Η ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΗ ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΓΚΥΡΑΣ

    Με όλα αυτά τα δεδομένα, και κυρίως με την μελλούμενη εγκατάσταση ρώσων πεζοναυτών εντός της Συρίας, μια επίθεση των Τούρκων στη χώρα θα αποτελούσε αυτοκτονία.  Πέραν της αμφίβολης επιτυχίας του εγχειρήματος (ακόμη και με ταυτόχρονη επίθεση της Σ.Αραβίας από το έδαφος της Ιορδανίας), μια τέτοια επιχείρηση θα έλκυε τα αντίποινα του κ. Πούτιν έναντι της Άγκυρας που περιμένει μια τέτοια λανθασμένη κίνηση για να ανταποδώσει τα δεινά που του έχει προξενήσει η γείτονα χώρα στη περιοχή του Καυκάσου.  Η Ρωσία μπορεί να μην έχει τη δύναμη της κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης αλλά η πολεμικής της ισχύ είναι πολλαπλάσια της Τουρκίας και είναι βέβαιο πως ένας ενδεχόμενος πόλεμος θα γύρει αποφασιστικά και πολύ γρήγορα υπέρ των Ρώσων.  Και είναι σχεδόν απίθανο το ΝΑΤΟ να προστρέξει σε βοήθεια του κ. Ερντογάν, κάτι που μπορεί να προκαλέσει και τη διάλυση του Βορειοατλαντικού Συμφώνου! 
    Και για να μη συμβούν όλα αυτά τα κοσμογονικά, η τουρκική στρατηγική μπορεί να τολμήσει κάτι ίσως λιγότερο εφικτό στρατιωτικά, αλλά με πολλαπλάσια οφέλη και χωρίς κανένα κίνδυνο στρατιωτικής εμπλοκής με τη Ρωσία.  Η κίνηση αυτή δεν είναι άλλη από μια μεγάλου μεγέθους στρατιωτική εισβολή και κατοχή της οροσειράς Καντίλ εντός του Β. Ιράκ! Με αυτή τη κίνηση κτυπάει «με ένα σμπάρο, δύο τρυγόνια» καθώς ουδετεροποιεί τη κινητικότητα των Κούρδων αλλά και διακόπτει τη συνεχιζόμενη παροχή βοήθειας από το Ιράν στη Συρία. Απομονώνει το καθεστώς Άσαντ από Σιίτες πολεμιστές και άφθονο πολεμικό υλικό και απλώς περιμένει πότε θα εξασθενήσει η ρωσική βοήθεια ώστε να κτυπήσει εντός της Συρίας.  Είναι βέβαιο πως η Ρωσική ναυτική και στρατιωτική παρουσία στη Μ. Ανατολή έχει ημερομηνία λήξης. 
  


    Το εγχείρημα φιλόδοξο καθώς για να πραγματοποιηθεί θα πρέπει να συμβούν μεγάλες αλλαγές στη δομή των ενόπλων δυνάμεων της Τουρκίας αλλά και να βρεθούν οι οικονομικοί πόροι για μια τέτοια μεγάλη εκστρατεία.  Δε μιλάμε για μια απλή εισβολή με σκοπό τη καταστροφή της υποδομής του ΡΚΚ αλλά για μόνιμη κατοχή και εγκαθίδρυση στρατιωτικών βάσεων εντός του βορείου Ιράκ.  Ο μοναδικός αξιόπιστος και μάχιμος, με δυτικά πρότυπα,  στρατιωτικός σχηματισμός της Τουρκίας είναι η στρατιά Ανατολικής Θράκης.  Ένα σώμα στρατού 100 χιλιάδων αντρών πλήρως μηχανοκίνητο, με σύγχρονα άρματα μάχης, πληθώρα μηχανοκίνητου πυρολοβικού αλλά και πολλές αερομεταφερόμενες μονάδες επίλεκτων καταδρομέων.  Μια στρατιά που είναι σχεδιασμένη από τους Τούρκους επιτελείς να αντιμετωπίσει ταυτόχρονα τόσο την Ελλάδα όσο και τη Βουλγαρία.  Για να μπορέσει να πετύχει μια εισβολή στα δύσβατα βουνά του Β.Ιράκ αυτή η στρατιά θα πρέπει να κομματιαστεί και μεγάλο μέρος της να αποσταλεί στα νότια σύνορα της Τουρκίας.  Τα περισσότερα αυτοκινούμενα πυροβόλα καθώς και οι αερομεταφερόμενες μονάδες κομάντος θα επιφορτιστούν τη περισσότερη δουλειά στον ορεινό αγώνα καθώς αν αποσταλεί τακτικός στρατό,ς είναι σίγουρος πως σε μικρό χρονικό διάστημα θα βρεθεί σε δεινή θέση.  Μεγάλο πρόβλημα θα αποτελέσει βέβαια και ο γενικευμένος ξεσηκωμός των Κούρδων εντός της Τουρκίας που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν τα υπόλοιπα στρατιωτικά σώματα, ίσως εντός και των τουρκικών μεγαλουπόλεων.  Είναι όμως βέβαιο πως καμία χώρα δε θα αποτολμήσει να αποκρούσει την Άγκυρα με τακτικό στρατό επάνω στα βουνά καθώς το αποτέλεσμα θα είναι αβέβαιο.  Το Ιράν θα αποστείλει πάντως μεμονωμένες ομάδες πολεμιστών με αμφίβολο όμως αξιόμαχο έναντι ενός ισχυρού και οργανωμένου με δυτικά πρότυπα στρατού.
    Θα αποτολμήσει άραγε η Άγκυρα αυτή τη τολμηρή στάση που είναι πάντως σύμφωνη με το σχεδιαζόμενο στρατηγικό βάθος και τα νέο-οθωμανικά σχέδια των Τούρκων επιτελών;

ΣΤΑΣΗ ΕΛΛΑΔΟΣ-ΚΥΠΡΟΥ

    Η σύγκρουση στη περιοχή είναι μακριά από τις δυνατότητες της Ελλάδος να επηρεάσει καταστάσεις και στρατηγικές.  Ίσως ήρθε η ώρα να γίνουμε εμείς οι «επιτήδειοι ουδέτεροι» σε αυτή τη σύγκρουση καθώς σε περίπτωση εισβολής στη Συρία, η κρίση μπορεί να είναι παγκόσμια.  Δύο θέματα όμως θα πρέπει να απασχολήσουν τόσο τους Ελλαδίτες όσο και τους Κύπριους πολιτικούς, αλλά και τους στρατηγικούς αναλυτές. 
    Α)Το πρώτο είναι η προστασία (αν είναι εφικτό) και η διαφυγή των Ελληνορθόδοξων Σύρων που σε περίπτωση πτώσης του κ. Άσαντ θα αντιμετωπίσουν σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης στη χώρα τους. Θα πρέπει να γίνουν μελέτες αλλά και επαφές με όλα τα αντιμαχόμενα μέρη όπου θα δείξουμε την αποφασιστικότητα μας να προασπίσουμε τις ζωές και τις περιουσίες των ομόδοξων μας στη περιοχή, όσο  αυτό είναι δυνατόν
    Β)Το δεύτερο είναι οι βάσεις των δυτικών στη Κρήτη και (κυρίως) στη Κύπρο που θα αποτελέσουν στόχο στους πυραύλους τόσο των Σύρων αλλά και των Ιρανών.  Πρέπει να πεισθούν οι σύμμαχοι να περιορίσουν τη δραστηριότητα τους στις Ελληνικές βάσεις ώστε να μη στοχοποιηθούν από τους εμπόλεμους αλλά και να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα για την αντιβαλλιστική προστασία των εθνικών περιοχών μας.


    Αυτά τα δύο πολύ απλά βήματα πρέπει να σχεδιαστούν και να ξεκινήσουν να εφαρμόζονται άμεσα ώστε και να κρατήσουμε μετριοπαθή στάση, αλλά και να έχουμε παρουσία στις εξελίξεις που θα διαμορφώσουν τον χάρτη της Αν. Μεσογείου που θα διαβάζουν οι επόμενες γενιές στα σχολικά τους βιβλία


«Έχε γεια, ώ Συρία! Τι υπέροχη χώρα για. τον εχθρό»
(Θρήνος του Αυτοκράτορα Ηράκλειου μετά την ήττα στη μάχη του Ιερομύακα το 637 μ.Χ. και την απώλεια της Συρίας στους Άραβες.)


ΝΙΚΟΣ ΤΟΠΟΥΖΗΣ
ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ 

Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

ΒΟΡΕΙΟΙ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΙ (EUROPEAN VERSION)


Αντί προλόγου
  Θα ήθελα να σας ζητήσω συγνώμη καθώς παραβαίνω την αρχή που είχα θέσει στη δημιουργία του παρόντος blog, να ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με Ιστορικά Θέματα. Οι εξελίξεις όμως στην Ελλάδα είναι τόσο σημαντικές που θα το θεωρούσα ατόπημα να μην ασχοληθώ καθόλου με το θέμα. Παρακαλώ για την υπομονή σας
Φιλικά
Νίκος Τοπούζης


ΒΟΡΕΙΟΙ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΙ
(EUROPEAN VERSION)

Η διπλή εκλογική αναμέτρηση του 2012 θα μείνει αναμφισβήτητα χαραγμένη στις μνήμες των ανθρώπων που την έζησαν αλλά θα γίνει και ένα ενδιαφέρον θέμα έρευνας τόσο από τους ιστορικούς όσο και από τους πολιτικούς επιστήμονες του μέλλοντος.  Το κύριο θέμα που απασχόλησε όχι μόνο τα δύο πρώτα κόμματα, αλλά και ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο της Ελλάδος, ήταν η μελλοντική παραμονή ή όχι της Ελλάδος στην Ευρωζώνη, ίσως και στην Ε.Ε. Όχι όμως ως πολιτική επιλογή των Ελλήνων και των εκλεγμένων αντιπροσώπων τους αλλά ως απειλή προς τους ψηφοφόρους ώστε να ψηφίσουν το ένα ή το άλλο κόμμα! Το πρώτο κόμμα σε ψήφους (ΝΔ) απειλούσε τον ελληνικό λαό πως αν ψηφίσουν το δεύτερο (ΣΥΡΙΖΑ), τότε η έξοδος μας από την ευρωζώνη είναι προδιαγραμμένη.  Στον αντίποδα ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε να πείσει τους, νέους κυρίως, ψηφοφόρους πως το πρόγραμμα του δε συνεπάγεται κινδύνους στον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας.  Όλα τα κόμματα, με εξαίρεση το ΚΚΕ, που έχει μια πάγια σχεδόν αναχρονιστική πολιτική γραμμή, τάσσονται ανεπιφύλακτα υπέρ της (σχεδόν) πάση θυσίας παραμονής μας στο Ευρωπαϊκό μόρφωμα που δημιουργήθηκε και υποστηρίζεται αποκλειστικά από τις βόρειες χώρες της ηπείρου μας.  Ένα μόρφωμα που όπως όλα δείχνουν εξυπηρετεί τα συμφέροντα του πλούσιου Βορρά, έναντι των αναγκών του Νότου.  Το ακρωνύμιο P.I.G.S (Portugal.Italy.Greece.Spain ή αλλιώς γουρούνια) που χρησιμοποιούν οι «Βόρειοι» για να χλευάζουν εμάς τους «Νότιους» άλλωστε είναι χαρακτηριστικό για τις διαθέσεις αλλά και τις προθέσεις των ηγετών του Γερμανικού άξονα προς τις μεσογειακές χώρες και τους λαούς τους.
Από τα μαθητικά μου χρόνια άνηκα στη μερίδα των Ευρωσκεπτικιστών.  Όχι πως είχα δικά μου επιχειρήματα αλλά δε μου ταίριαζε η απαρχή της ομοσπονδοποίησης της Ελλάδος με χώρες πολύ διαφορετικές από εμάς όπως π.χ το Βέλγιο και η Ολλανδία.  Η μόνη απορία που είχα τότε ήταν το τι κοινό μπορούμε να έχουμε εμείς με τους  λαούς της βόρειας θάλασσας.  Διαφορετικό ταμπεραμέντο, αταίριαστες κουλτούρες και χαώδης διαφορές στον τρόπο οργάνωσης των κρατών αλλά και της προσωπικής ζωής των πολιτών.  Όχι πως δε σεβόμουν και συνεχίζω να σέβομαι την ανάπτυξη αυτών των κρατών αλλά και τη ποιότητα ζωής (ασφάλεια, υγεία, εκπαίδευση) που παρέχουν στους πολίτες τους.  Απλά δε μπορούσα να καταλάβω τον τρόπο με τον οποίο θα μπορέσουμε όλοι εμείς οι ετερόκλητοι άνθρωποι να γίνουμε πολίτες μίας και μόνο Αρχής, των Ηνωμένων Πολιτειών Ευρώπης που είναι άλλωστε ο υπέρτατος στόχος των οραματιστών που δημιούργησαν το ευρωπαϊκό αυτό μόρφωμα.  Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στις Η.Π.Α κατάλαβα για ποιο λόγο η Ευρωπαϊκή ενοποίηση δε θα μπορούσε να πετύχει «αναίμακτα».  Οι πολίτες των ΗΠΑ νιώθουν πρώτα Αμερικάνοι και μετά ιρλανδοί, ιταλοί, έλληνες, μεξικάνοι, αφροαμερικάνοι κτλ…… Η εθνική τους ταυτότητα είναι ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ και αυτό δίνει τη δύναμη στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Washington D.C να ορίζει τις τύχες του λαού και των πολιτειών.  Οι εθνικές ταυτότητες των Ευρωπαίων θα αποτελούσαν αξεπέραστο εμπόδιο στις προσπάθειες ομοσπονδοποίησης της Γηραιάς Ηπείρου.  Οι Ευρωπαίοι θα έπρεπε πρώτα να ξεχάσουν τη διαφορετικότητα τους ή να τους συμβεί κάποιο μεγάλο κακό ώστε να αναγκαστούν να εκχωρήσουν εθνική κυριαρχία και υπερηφάνεια πριν αφήσουν μια κεντρική κυβέρνηση στις Βρυξέλες (ή το Βερολίνο στο μέλλον) να διαφεντεύει τις τύχες τους. 
Στην Ελλάδα έχουμε γίνει μάρτυρες και των δύο αυτών φαινομένων τα τελευταία χρόνια.  Για αρχή οτιδήποτε θύμιζε την εθνική μας ταυτότητα κτυπήθηκε ανελέητα από πολλούς «αόρατους» εχθρούς.  Η γλώσσα (κατάργηση αρχαίων και καθαρεύουσας), η ιστορία (συνωστισμός στη Σμύρνη, 1821 του ΣΚΑΙ), η θρησκεία, οι παρελάσεις δέχθηκαν αλλεπάλληλα και αναπάντητα κτυπήματα.  Όλες οι φωνές δυσαρέσκειας στη πολτοποίηση της Παιδείας καταπνίγηκαν στην αφάνεια των ΜΜΕ με συνέπεια ΟΛΟΙ οι πραγματικά μεγάλοι του πνεύματος Έλληνες του σήμερα (Σαρρής, Καργάκος) να  μην ακούγονται από τα ευρύτερα στρώματα του λαού που ήταν πλέον ακυβέρνητο καράβι.  Ύστερα ήρθε και η καταστροφή που μας αναγκάζει να εκχωρήσουμε εθνική κυριαρχία.  Όντας η Ελλάδα μεταξύ των συμμάχων δε μπορούσε να δεχθεί πολεμικό κτύπημα.  Αλλά η οικονομική επίθεση που δέχθηκε είχε εξίσου καταστροφικά αποτελέσματα.  Η βίαια και δόλια εισαγωγή των όρων Μνημόνιο και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στη καθημερινότητα μας, έχει φέρει τόση ανείπωτη φτώχεια και δυστυχία στον λαό που έφτασε στο σημείο να αναπολεί τη περίοδο της επταετίας 1967-’74.    Η ύφεση, η ανεργία, η φτώχια, η έκρηξη εγκληματικότητας κυρίως από την απρόσκοπτη εισροή λαθρομεταναστών και τώρα τελευταία τα θλιβερά περιστατικά αυτοκτονιών έχουν μπερδέψει τους Έλληνες πολίτες που στρέφονται προς οποιονδήποτε τους υποσχεθεί έστω και το παραμικρό.  Δεν υπάρχει η πολυτέλεια εκ μέρους του λαού να αναλογιστούν πως δεν φταίει για τη κρίση ούτε  η Γερμανία, ούτε οι ατασθαλίες των διεφθαρμένων πολιτικών.  Η κρίση είναι μέρους του δομικού προβλήματος της Ευρωπαϊκής ενοποίησης, μιας εξαιρετικά λανθασμένης κατά τη γνώμη μου στρατηγικής επιλογής των Ελλήνων ηγετών τα τελευταία 35 χρόνια.  Και ενώ αυτό είναι το πραγματικό μας πρόβλημα, παραμονή ή όχι στην Ε.Ε από επιλογή μας, κανένα πολιτικό κόμμα δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το ζήτημα αυτό.  Καμία σοβαρή συζήτηση δεν έγινε με θέμα το πόσο μας συμφέρει ή αν είναι προς όφελος μας τελικά όλες αυτές οι θυσίες που καλούμαστε να κάνουμε ώστε να παραμείνουμε στην Ευρώπη του Κεφαλαίου.  Η μονοδρομοποίηση των στρατηγικών επιλογών της χώρας, μας έβλαπτε ανέκαθεν και το είδαμε περίτρανα όταν δεθήκαμε αποκλειστικά και μόνο στο άρμα της Βρετανίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τη συμπεριφορά των Άγγλων στο δίκαιο αίτημα της Κύπρου για ελευθερία και ένωση με την Ελλάδα.  Παρά το πάθημα μας, σήμερα εξακολουθούμε και κινούμαστε σε μονόδρομο και αυτή τη φορά οδηγεί στο Βερολίνο.
Οι κύριοι προβληματισμοί μου προς την ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης είναι οι εξής:
1.       Η Ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται όσα χρόνια και αν περάσουν.  Πάντα με διαφορετικούς ηγέτες, διαφορετικές χώρες, διαφορετικές συνθήκες αλλά τα κύρια χαρακτηριστικά παραμένουν τα ίδια.  Ζούμε τα ίδια γεγονότα που έζησαν οι αρχαίοι Έλληνες κατά τη διάρκεια της Αθηναϊκής συμμαχίας το έτος 454 π.Χ. όπου το συμμαχικό ταμείο μεταφέρθηκε από τη Δήλο στην Αθήνα και χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά και μόνο προς όφελος της υπερδύναμης της εποχής! Από εκείνο το έτος και με γοργά βήματα, η συμμαχία μετατράπηκε σε αυτοκρατορία, γεγονός που επιβεβαιώνεται από τη καταστροφή της συμμαχικής Μήλου (δήλωνε ουδέτερη αλλά ήταν πάντα ασφαλές λιμάνι για τον Αθηναϊκό στόλο) από τους ίδιους τους Αθηναίους.  Ένα γεγονός που στιγματίζεται ιδιαίτερα από τον μέγα στρατηγιστή Θουκυδίδη (όπως και η καταστροφή των Πλαταιών από τους Θηβαίους).  Τι μας έλεγε όμως ο Θουκυδίδης; Πως η συμμαχία μεταξύ ανισοδύναμων κρατών οδηγεί πάντα στην υποδούλωση του λιγότερο ισχυρού. Αυτό που συμβαίνει δηλαδή στις μέρες μας με τη Γερμανία και όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και ολόκληρο τον Ευρωπαϊκό Νότο.  Σήμερα  δηλαδή, επειδή δεν υπάρχει συμμαχικό ταμείο με χρυσάφι κάπου, εφευρέθηκαν τα Μνημόνια ώστε να εξαθλιώσουν τις λιγότερο ισχυρές χώρες προς όφελος της υπερδύναμης Γερμανίας.  Και η Ευρωπαϊκή υπερδύναμη χρησιμοποιεί τα κέρδη των Μνημονίων για να βελτιώσει το ήδη πολύ καλό βιοτικό επίπεδο των πολιτών της.  Και εμείς οι Έλληνες, λόγω της μη ενασχόλησης μας με τον Θουκυδίδη και τους λοιπούς μελετητές της στρατηγικής, ουδέποτε αμφισβητήσαμε το μονόδρομο της Ευρώπης αλλά και το αδιέξοδο της Γερμανίας.  Ουδέποτε απαιτήσαμε από τις Ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών να αλλάξουν τον γεωστρατηγικό τους προσανατολισμό, έστω και καθαρά διερευνητικά.
2.       Οι διάφορες χώρες που απαρτίζουν τις σχεδιαζόμενες Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης έχουν τελείως διαφορετικά συμφέροντα και επιδιώξεις η μία από την άλλη.  Ακόμη και χώρες του ίδιου ζωτικού χώρου π.χ Μεσόγειος, δε μπορούν να βρουν συμβιβαστικές λύσεις στα κοινά τους προβλήματα.  Κανένας ευρωπαίος πολίτης ή ακόμη και πολιτικός δε μπορεί να καταλάβει τον κίνδυνο που αποτελεί η Τουρκία για την Ελλάδα.  Οι περισσότεροι βλέπουν τη γειτονική χώρα ως χώρο επενδύσεων και γεωστρατηγικό μονοπάτι προς τη Μ.Ανατολή και τη κεντρική Ασία.  Με το ίδιο σκεπτικό εμείς οι Έλληνες δε μπορούμε να αντιληφθούμε το πόσο σημαντικό είναι για τους Ευρωσχεδιαστές η επιτάχυνση του προγράμματος ενοποίησης της Ευρώπης δεδομένων των αποσχιστικών τάσεων που επικρατούν ακόμη και μέσα σε κράτη-μέλη του ισχυρού Γερμανικού λόμπι, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Βέλγιο (Φλαμανδοί) με αποτέλεσμα την ακυβερνησία που είχε επικρατήσει σε αυτή τη χώρα για έναν περίπου χρόνο!
3.       Ο δομικός σχηματισμός των Ηνωμένων Πολιτειών Ευρώπης δεν είναι ούτε ο πολιτισμός, ούτε ο ανθρωπισμός αλλά το κέρδος.  Η μόνη ενασχόληση όλων των συμβουλίων της Ευρώπης (Eurogroup, Τρόικες, συμβούλια αρχηγών) είναι το χρήμα, η οικονομία και οι αγορές. Σπάνια και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις οι Ευρωπαίοι ηγέτες ασχολούνται σοβαρά με θέματα που θα έπρεπε να τους απασχολούν όπως το ζείν αλλά και το εύ ζείν των πολιτών της Ευρώπης.  Με αυτά τα θέματα όπως και με το περιβάλλον ασχολούνται κυρίως υπηρεσιακοί παράγοντες που οι οποιεσδήποτε αποφάσεις τους δεν έχουν ιδιαίτερη ισχύ ή δεσμευτικό χαρακτήρα για τα κράτη-μέλη.  Το φυσικό επακόλουθο αυτής της μονόπλευρης πολιτικής είναι να επικρατήσουν εντός της Ευρώπης τα διάφορα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα (τράπεζες, χρηματιστηριακές, οίκοι αξιολόγησης) που δεν ενδιαφέρονται, και δεν είναι δουλειά τους να ενδιαφέρονται, για τη ζωή και τη ποιότητα της καθημερινότητας των πολιτών στους οποίους εφαρμόζουν τις πολιτικές τους προσταγές οι πολιτικοί.  Αυτά τα ιδρύματα έχουν γίνει πανίσχυρα, ισχυρότερα από πολλές μικρές χώρες και διαφεντεύουν τις τύχες των λαών χωρίς να τους έχει εκλέξει κανείς.  Η Ευρώπη που δομείται δηλαδή στις μέρες μας είναι ένα αντιδημοκρατικό, ανελεύθερο ομοσπονδιακό κράτος που δε διαφέρει καθόλου στη δομή που ονειρεύτηκαν την Ευρώπη διάφοροι κατακτητές του παρελθόντος.  Και το ενιαίο νόμισμα (Ευρώ) είναι ο Δούρειος Ίππος των ιδρυμάτων αυτών να αλώσουν την εθνική κυριαρχία και περηφάνια των λαών της Ευρώπης.

Το άρθρο είναι ήδη μεγάλο και δε θα σας κουράσω άλλο.  Αναρωτιέμαι μήπως θα ήταν φρόνιμο να θέσετε τους παραπάνω προβληματισμούς στον πολιτικό που εμπιστευτήκατε με το ιερότερο και ισχυρότερο όπλο που σας προμήθευσε η αρχαιοελληνική Δημοκρατία, δηλαδή τη ψήφο σας.
Φιλικά
Νίκος Τοπούζης

Σάββατο 28 Απριλίου 2012

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ!!

ΟΞΥΡΡΥΧΓΕΙΟΙ ΠΑΠΥΡΟΙ
Πίσω στο μέλλον (back to the future)

Πολλά έχουν γραφτεί για τα χαρακτηριστικά και τις ιδιότητες
των Ελλήνων, αλλά τα όσα θα διαβάσετε πιο κάτω σίγουρα θα σας
εντυπωσιάσουν. Τα βρήκα σ? ένα φυλλάδιο που μου έδωσε ένας
φίλος και στο οποίο ο Κωνσταντίνος Τσάτσος παρουσίαζε τις,
γραμμένες σε λατινική γλώσσα, επιστολές κάποιου Μενένιου
Απιου, Ρωμαίου συγκλητικού που είχε ζήσει στην Ελλάδα και που
απευθύνονται, όπως ο K.T. αναφέρει στο εισαγωγικό του σχόλιο,
σ’ έναν ανθύπατο με το όνομα Ατίλιος Νάβιος ο οποίος, απ? ό,τι
φαίνεται από την ανάγνωση των επιστολών, έχει αναλάβει
υπηρεσία στην Αχαϊα. O K.T. σημειώνει ότι «οι επιστολές
βρέθηκαν από κάποιον παληό συμφοιτητή του, σε μια ομάδα
παπύρων, στην Οξύρρυγχο, το σημερινό Μπενεζά, πλάι σε μια
αναποδογυρισμένη σαρκοφάγο».
O Μενένιος Απιος αρχίζει την πρώτη του επιστολή περιγράφοντας
τη ζωή του «συνταξιούχου» στο Τούσκουλο, κάποια περιοχή μακριά
από «το συρφετό της -ρωμαϊκής- αγοράς και τους κούφιους λόγους
της Συγκλήτου». Στη συνέχεια μακαρίζει το φίλο του Νάβιο που
είναι «αφοσιωμένος στα νέα του καθήκοντα, εκεί κάτω στον
ασυννέφιαστο ουρανό της Αχαϊας», και μετά του λέει ότι επειδή
ανησυχεί για το πώς θα τα καταφέρει στην Ελλάδα του γράφει
«για να βοηθήσει με την πείρα που έχει θησαυρίσει το έργο του»
και για να τον «αποτρέψει από τίποτα λάθη ή και από κάποιες
κατ’ αρχή αδιόρατες αδεξιότητες που όμως υπονομεύουν κάποτε
ένα πολυμήχανο έργο».
«Αφησε λοιπόν», τελειώνει τον πρόλογό του ο Νάβιος «τον παλιόν
ανθύπατο της επαρχίας σου να σου προσφέρει, κατά το λόγο του
Αχιλλέα, _δώρον ολίγον τε φίλον τε_» (στο σημείο αυτό ο
Κωνσταντίνος Τσάτσος που έχει μεταφράσει τις επιστολές από τα
λατινικά, σημειώνει ότι στο πρωτότυπο η τελευταία φράση είναι
γραμμένη στα ελληνικά.
Πάμε λοιπόν να διαβάσουμε μαζί μερικά αποσπάσματα από τις
γραμμένες πριν χιλιάδες χρόνια (ή μήπως σήμερα;) επιστολές του
Μενένιου. Όπως θα δείτε, τα όσα γράφει δεν ισχύουν σήμερα μόνο
για τους Έλληνες, αλλά και για άλλους, σύγχρονους
κοσμοκράτορες! Όταν τελειώσετε την ανάγνωση αναρωτηθείτε πόσο
άλλαξαν τα πράγματα τα τελευταία 2.000 χρόνια! (σ.σ. οι
υπογραμμίσεις είναι δικές μας).



ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΡΩΤΟ
*** Κερδίσαμε, αγαπημένε Ατίλιε, τον κόσμο με τις λεγεώνες
μας, αλλά θα μπορέσωμε να τον κρατήσωμε μονάχα με την πολιτική
τάξη που θα του προσφέρωμε. Διώξαμε τον πόλεμο στις παρυφές

της γης. Από τον Περσικό κόλπο ως τη Μαυριτανία, από τη γη των
Αιθιόπων ως την Καληδονία αδιατάρακτη βασιλεύει η ρωμαϊκή
ειρήνη. Δύσκολο φαίνεται να εξηγήση κανείς, πως μια πόλη
έφτασε να κυβερνά την οικουμένη. Μέσα στους λόγους όμως που θα
αναφέρονταν για μια τέτοια εξήγηση, θα έπρεπε να ήταν πρώτος
ετούτος: καταλάβαμε καθαρά και έγκαιρα πως υποτάσσοντας
όλους αυτούς τους λαούς, αναλαμβάνομε μιαν ευθύνη για την ευημερία τους.
Τούτη η συνείδηση της ευθύνης διακρίνει τους βαρβάρους
κατακτητές από τους κοσμοκράτορες. Μονάχα ο Αλέξανδρος πριν
από μας είχε τη συνείδηση τούτης της ευθύνης. Ευτυχώς για τη
δόξα της Ρώμης πέθανε νέος, γιατί αλλοιώς θα είτανε οι έλληνες
σήμερα οι άρχοντες του κόσμου. Αλλοίμονο στους λαούς όταν τις
προσπάθειές τους τις ενσαρκώνουν μονάχα σε μονωμένα άτομα που
περνούν και όχι σε ανθρώπινες κοινότητες, σε θεσμούς, που
αντέχουν στη ροή των πραγμάτων και σηκώνουν άνετα τον όγκο των
πολύχρονων έργων.
Έχομε τη σοφία να μη θέλωμε να είμαστε δυσβάσταχτοι εκμεταλλευτές
των λαών που υποτάχτηκαν στην εξουσία μας. Καταλάβαμε πως μια
τέτοια εκμετάλλευση καταντάει ζημιά και ανησυχία δαπανηρή,
όταν ξεπερνάει το πρεπούμενο μέτρο. Και μάλιστα όσο πιο
εκτείνεται η εξουσία, όσο πιο αραιώνουν οι φρουρές και
αυξαίνει η δυσαναλογία του αριθμού των αρχόντων και των
αρχομένων, τόσο η εκμετάλλευση πρέπει να γίνεται πιο
ανεπαίσθητη, ένας ελαφρύς τόκος που οι λαοί μας πληρώνουν για
την τάξη και την ειρήνη που τους εξασφαλίζομε.
Αλλά δε φτάνει να τους χαρίζωμε ειρήνη και τάξη, γιατί αυτά

είναι αρνητικά στοιχεία, είναι όροι. δεν αποτελούν την ουσία
της ευδαιμονίας των ανθρώπων. Πρέπει να προάγωμε την υλική
ευημερία των λαών μας. πρέπει με την υπερέχουσα τεχνική μας
να τους κατασκευάζωμε υδραγωγεία και αιωνόβιους δρόμους,
λιμάνια, γιοφύρια και άλλα έργα που κάνουν τη ζωή των ανθρώπων
πιο άνετη και πιο εύκολη. Θα έπρεπε ακόμη και της φιλοσοφίας
και της ποίησης τα δώρα να σκορπούσαμε στις χώρες που
κυβερνούμε. Το μέγα όμως τούτο έργο είμαστε άξιοι να το κάνωμε
μόνο στις δυτικές επαρχίες, γιατί εκεί που βρίσκεσαι εσύ, οι
έλληνες το επιτελούν ακόμη σήμερα καλλίτερα από μας. Ας
επαναλάβωμε και εμείς τη δυσάρεστην ομολογία του Οράτιου
Φλάκκου:
Graecia capta, ferum victorem cepit, et artes Intulit agresti
Latio.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ
*** Μάθε, φίλτατέ μου Ατίλιε, πως όσοι θέλουν να είναι
κοσμοκράτορες, πρέπει να έχουν νοοτροπία πατρικίων και όχι
νοοτροπία ιππέων (σ.σ. Όπως εξηγεί ο K.T, οι ιππείς
αποτελούσανε τη δεύτερη κοινωνική τάξη στην αρχαία Ρώμη,
ύστερα από τους πατρίκιους. Είταν οι εύποροι, που δεν ήταν
αριστοκράτες)

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ TPITO
*** O έλληνας είναι πιο εγωιστής από μας και συνεπώς και από
όλα τα έθνη του κόσμου. Το άτομό του είναι «πάντων χρημάτων

μέτρον» κατά το ρητό του Πρωταγόρα. Αδέσμευτο, αυθαίρετο, και
ατίθασο, αλλά και αληθινά ελεύθερο ορθώνεται το εγώ των
ελλήνων. Χάρις σε αυτό σκεφθήκανε πηγαία, πρώτοι αυτοί, όσα
εμείς αναγκαζόμαστε σήμερα να σκεφθούμε σύμφωνα με τη σκέψη
τους. Χάρις σε αυτό βλέπουν με τα μάτια τους και όχι με τα
μάτια εκείνων που είδαν πριν απ? αυτούς. Χάρις σε αυτό η σχέση
τους με το σύμπαν, με τα πράγματα και τους ανθρώπους δεν
μπαγιατεύει, αλλά είναι πάντα νέα, δροσερή και το κάθε τι,
χάρις σε αυτό το εγώ, αντιχτυπάει σαν πρωτοφανέρωτο στην ψυχή
τους. Είναι όμως και του καλού και του κακού πηγή τούτο το
χάρισμα. Το ίδιο «εγώ» που οικοδομεί τα ιδανικά πολιτικά
συστήματα, αυτό διαλύει και τις πραγματικές πολιτείες των
Ανθρώπων. Και ήρθανε οι καιροί όπου ο ελληνικός εγωισμός
ξέχασε την τέχνη που οικοδομεί τους ιδανικούς κόσμους, αλλά
δεν ξέχασε την τέχνη που γκρεμίζει τις πραγματικές πολιτείες.
Και εμείς τους συναντήσαμε, καλέ Ατίλιε, σε τέτοιους καιρούς
και γι’ αυτό η κρίση μας γι’ αυτούς συμβαίνει να είναι τόσο
αυστηρή, που κάποτε καταντάει άδικη.
Αλλά και πώς να μην είναι; H μοίρα μάς έταξε νομοθέτες του
κόσμου και το ελληνικό άτομο περιφρονεί το νόμο. Δεν
παραδέχεται άλλη κρίση δικαίου παρά την ατομική του, που
δυστυχώς στηρίζεται σε ατομικά κριτήρια. Απορείς πώς η πατρίδα
των πιο μεγάλων νομοθετών έχει τόση λίγη πίστη στο νόμο. Και
όμως από τέτοιες αντιθέσεις πλέκεται η ψυχή των ανθρώπων και η
πορεία της ζωής των. Σπάνια οι έλληνες πείθονται «τοις κείνων
ρήμασι». Πείθονται μόνο στα ρήματα τα δικά τους και ή αλλάζουν
τους νόμους κάθε λίγο, ανάλογα με τα κέφια της στιγμής ή όταν

δεν μπορούν να τους αλλάξουν, τους αντιμετωπίζουν σαν
εχθρικές δυνάμεις και τότε μεταχειρίζονται εναντίον τους ή
τη βία ή το δόλο. A! τόσο τη χαίρεται ο έλληνας την εύστροφη
καταδολίευσή τους, τους σοφιστικούς διαλογισμούς που
μεταβάλλουν τους νόμους σε ράκη!
O έλληνας έχει πιο αδύνατη μνήμη από μας έχει λιγώτερη
συνέχεια στον πολιτικό του βίο. Είναι ανυπόμονος και κάθε
λίγο, μόλις δυσκολέψουν κάπως τα πράγματα, αποφασίζει ριζικές
μεταρρυθμίσεις. Θες να σαγηνέψης την εκκλησία του δήμου σε
μια πόλη ελληνική; Πες τους: «Σας υπόσχομαι αλλαγή». Πες τους:
«Θα θεσπίσω νέους νόμους». Αυτό αρκεί. με αυτό χορταίνει η
ανυπομονησία του, το αψίκορο πάθος του. Τι φαεινές συλλήψεις
θα βρης μέσα σε αυτά τα ελληνικά δημιουργήματα της ιδιοτροπίας
της στιγμής! Εμείς δειλά-δειλά και μόνο με το χέρι του
πραίτορα τολμήσαμε , διολισθαίνοντας μέσα στους αιώνες, να
ξεφύγωμε από τους άκαμπτους κλοιούς της Δωδεκαδέλτου μας, και
πάλι διατηρώντας όλους τους τύπους, όλα τα εξωτερικά
περιβλήματα. Τούτη η υποκρισία των μορφών, όταν η ουσία
αλλάζει, δείχνει πόση είναι η ταπεινοφροσύνη μας μπρος σε κάθε
τι που είναι θεσμός και έθος και παράδοση, πόσο το παρελθόν
και η συνέχεια του βαραίνουν στην πορεία μας και πόσο δίκαια
αντέχομε αιώνες εκεί που οι έλληνες
εκάμφθηκαν σε
δεκαετηρίδες.



..............................................................
..............................................................
..........................Μέσα στους πιο πολλούς έλληνες, άμα
σκαλίσης λίγο, θα βρης έναν ισχνόν υπερόπτη Κοριολάνο, έναν
άσημο εκδικητικόν Αλκιβιάδη, ένα εγώ μεγαλείτερο από την
πατρίδα. Όχι βέβαια σε όλους. αλλιώς δε θα υπήρχαν σήμερα πια
ελληνικές πόλεις. Αλλά όποιος διοικεί, σαν και σένα, ένα λαό,
πρέπει να γνωρίζη τις άρχουσες ροπές, που δε φτάνουν βέβαια ως
τη φανερή ακρότητα του ωραίου αθηναίου ή του δικού μας Γάιου
Μάρκου, αλλά που τείνουν προς τα εκεί. Οι πολλοί, από χίλιους
δυο λόγους, γιατί είναι πιο μικροί και πιο αδύνατοι, σταματούν
μεσοδρομίς. Μα και μ? αυτούς το κακό γίνεται.
..............................................................
..............................................................
..........................
Οι έλληνες λίγα πράγματα σέβονται και σπάνια όλοι τους τα
ίδια. Και προς καλού και προς κακού στέκουν απάνω από τα
πράγματα. Για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος, θα τον
μετρήσουν με το μέτρο της προσωπικής των περίπτωσης, ακόμα και
όταν υπεύθυνα τον κρίνουν στην εκκλησία ή στο δικαστήριο. O
Έλληνας ζητεί από το νόμο δικαιοσύνη για τη δική του προσωπική
περίπτωση. Αν τύχη και ο νόμος, δίκαιος στην ολότητά του, και
δεν ταιριάζη σε λίγες περιπτώσεις, όπως η δική του, δεν μπορεί
αυτό να το παραδεχτή. Και εν τούτοις τετρακόσια χρόνια τώρα το
διακήρυξε ο μεγάλος τους Πλάτων, πως τέτοια είναι η μοίρα και
η φύση των νόμων. πως άλλο νόμος και άλλο δικαιοσύνη. το
διακήρυξε και ο Σταγειρίτης, χωρίζοντας το δίκαιο από το
επιεικές. Αλλά δεν τ? ακούει αυτά ο έλληνας! Δε δέχεται να
θυσιάση τη δική του περίπτωση, το δικό του εγώ σ? ένα νόμο
σκόπιμο, και δίκαιο στη γενικότητά του. Έτσι είναι οι πολλοί
στις πόλεις που πρόκειται τώρα να διοικήσης, έτσι
διαφορετικοί, αν όχι από μας, όμως από τους πατέρες μας, που
θεμελίωσαν το μεγαλείο την παληάς, της αληθινής μας
δημοκρατίας.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ TETAPTO
*** Όσο περνούν οι αιώνες τόσο κι εμείς και οι λαοί που
κυβερνούμε γινόμαστε περισσότερο ατομιστές, ως που μια μέρα να
μαραθούμε όλοι μαζί μέσα στη μόνωση των μικρών εαυτών μας.
Νομίζω πως οι έλληνες απάνω στους οποίους εσύ τώρα άρχεις
είναι πρωτοπόροι σε αυτόν το θανάσιμο κατήφορο.
Δε σου έκανε κιόλας εντύπωση, καλέ μου Νάβιε, η αδιαφορία του
έλληνα για το συμπολίτη του; Όχι πως δε θα του δανείση μια
χύτρα να μαγειρέψη, όχι πως αν τύχη μια αρρώστια δε θα τον
γιατροπορέψη, όχι πως δεν του αρέσει να ανακατεύεται στις
δουλειές του γείτονα, για να του δείξει μάλιστα την αξιοσύνη
του και την υπεροχή του. σε τέτοιες περιπτώσεις βοηθάει ο
έλληνας περισσότερο από κάθε άλλον. Βοηθάει πρόθυμα και τον
ξένο, με την ιδέα μάλιστα, που χάρις στους μεγάλους στωϊκούς,
πάντα τον κατέχει, μιας πανανθρώπινης κοινωνίας. Του αρέσει να
δίνη στον ασθενέστερο, στο αβοήθητο. είναι και αυτό ένας
τρόπος υπεροχής.
Λέγοντας πως ο έλληνας αδιαφορεί για τον πλησίον του, κάτι άλλο θέλω
να πω. Αλλά μου πέφτει δύσκολο να στο εξηγήσω. Θα αρχίσω με
παραδείγματα, που, αν προσέξης, ανάλογα θα δης και εσύ ο ίδιος
πολλά με τα μάτια σου. Ακόμη υπάρχουνε ποιητές πολλοί και
τεχνίτες στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας. Πλησίασέ τους, καθώς
είναι χρέος σου, και πες μου αν άκουσες κανέναν απ? αυτούς
ποτέ να επαινή τον ομότεχνό του. Δε χάνει τον καιρό του σε
επαίνους των άλλων ο έλληνας. Δε χαίρεται τον έπαινο. Χαίρεται
όμως τον ψόγο και για αυτόν βρίσκει πάντα καιρό. Για την
κατανόηση, την αληθινή, αυτήν που βγαίνει από τη συμπάθεια για
αυτό που κατανοείς, δε θέλει τίποτα να θυσιάση. Το κίνητρο της
δικαιοσύνης δε τον κινεί για να επαινέση ό,τι αξίζει τον
έπαινο. Όχι που δεν θα ήθελε να είναι δίκαιος, αλλά δεν
αντιλαμβάνεται καν την αδικία που κάνει στον άλλο. Αλλού
κοιτάζει. θαυμάζει ό,τι είναι ο δικός του κόσμος. κάθε άλλον
τον υποτιμά. Όταν ένας πολίτης άξιος δεν αναγνωρίζεται κατά
την αξία του, λέει ο έλληνας: αφού δεν αναγνωρίζομαι εγώ ο
αξιώτερός του, τι πειράζει αν αυτός δεν αναγνωρίζεται; O
εγωκεντρισμός αφαιρεί από τον έλληνα τη δυνατότητα να είναι
δίκαιος. Και αυτό εννοούσα λέγοντας πως ο έλληνας αδιαφορεί
για τον πλησίον του. το πάθος του εγωισμού τον εμποδίζει να
ασχολείται με τον άλλο, να συνεργάζεται μαζί του.
Και φυσικά από την έλλειψη τούτη της αλληλεγγύης ματαιώνονται
στις ελληνικές κοινωνίες οι κοινές προσπάθειες. H δράση του
έλληνα κατακερματίζεται σε ατομικές ενέργειες, που συχνά
αλληλοεξουδετερώνονται και συγκρούονται.
Κάποτε και τους νεκρούς ακόμα, όπου θα ‘λεγε κανείς πως φθόνος
δε χωρεί, τους αφήνουν ατίμητους οι έλληνες, γιατί δε βρίσκουν
μέσα τους τη διάθεση να θυσιάσουν κάτι από το νου και την
καρδιά τους για ένα τέτοιο έργο δικαιοσύνης. Μόνο ο ηδονισμός
του μίσους μπορεί να τους κάνει τυμβωρύχους. Το εγώ -το
τρομερό αυτό εγώ- το πάντα γυρισμένο προς τον εαυτό του, για
να υψωθή, ταπεινώνει και τους νεκρούς και εκδικείται ακόμη και
για την περασμένη του δόξα.
Μόνο όταν δημιουργηθούν συμφέροντα που συμβαίνει να είναι
κοινά σε πολλά άτομα μαζί, βλέπεις τη συναδέλφωση και την
αλληλεγγύη. πολύ σπάνια για την προάσπιση κοινών ιδανικών.
Κοινά ιδανικά σχεδόν δεν υπάρχουν. Στον κάθε έλληνα τα ιδανικά
είναι ατομικά. Γι? αυτό οι πολιτικές των φατρίες είναι φατρίες
συμφερόντων. και το ιδανικό του κάθε ηγέτη είναι ο εαυτός
του.
Νάβιε, ο Κάτωνας από καιρό έχει πεθάνει και πέθανε μαζί του η
παληά μας δημοκρατία. Τώρα βαδίζομε και εμείς το δρόμο των
ελλήνων. ως που και οι δικοί μας εγωισμοί, κάθε μέρα ωμότεροι
και βιαιότεροι, να σκεπάσουν με την πλημμυρίδα τους τη
Σύγκλητο και την αγορά και ολόκληρη την αθάνατη πόλη.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ EKTO
Εδώ και δυο βδομάδες σου έγραφα για το φυγόκεντρον εγωισμό των
ελλήνων. Δε θυμάμαι όμως αν σου έγραψα το χειρότερο. Κινημένος
από την ίδια αυτήν εγωπάθεια, τη ρίζα αυτήν κάθε ελληνικού
κακού, -ας βοηθήσουν οι θεοί να μη γίνη και των δικών μας
δεινών η μολυσμένη πηγή- ο έλληνας δε συχωρνάει στο
συμπολίτη του καμμιά προκοπή. Όποιον τον ξεπεράση, ο έλληνας
τον φθονεί με πάθος. και αν είναι στο χέρι του να τον γκρεμίση
από εκεί που ανέβηκε, θα το κάνη.
Μα το πιο σπουδαίο, για να καταλάβης τον έλληνα, είναι να
σπουδάσης τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνει το φθόνο του, τον
τρόπο που εφεύρε για να γκρεμίζη καλλίτερα. Είναι ένας τρόπος
πιο κομψός από το δικό μας, γέννημα σοφιστικής ευστροφίας και
διανοητικής δεξιοτεχνίας. Δεν του αρέσει η χονροκομμένη
δολοφονία στους διαδρόμους του Παλατιού, αλλά η λεπτοκαμωμένη
συκοφαντία, ένα είδος αναίμακτου ηθικού φόνου, ενός φόνου
διακριτικότερου και εντελέστερου, που αφήνει του δολοφονημένου
τη σάρκα σχεδόν ανέπαφη, να περιφέρη την ατίμωση και τη γύμνια
της στους δρόμους και στις πλατείες.
Γιατί και τη συκοφαντία, αγαπητέ μου, την έχουν αναγάγει σε τέχνη
οι θαυμάσιοι, οι φιλότεχνοι έλληνες, οι πρώτοι δημιουργοί του
καλού και του κακού λόγου.
Το να επινοήσης ένα ψέμα για κάποιον και να το διαλαλήσης,
αυτό είναι κοινότυπο και άτεχνο. Σε πιάνει ο άλλος από το αυτί
και σε αποδείχνει εύκολα συκοφάντη και σε εξευτελίζει. H τέχνη
είναι να συκοφαντής, χωρίς να ενσωματώνεις πουθενά ολόκληρη τη
συκοφαντία, μόνο να την αφήνεις να τη συνάγουν οι άλλοι από τα
συμφραζόμενα και έτσι ασυνείδητα να υποβάλλεται σε όποιον την
ακούει. H τέχνη, είναι να βρίσκης το διφορούμενο λόγο, που άμα
σε ρωτήσουν γιατί τον είπες, να μπορής να πης πως τον είπες με
την καλή σημασία, και πάλι εκείνος που τον ακούει να
αισθάνεται πως πρέπει να τον εννοήση με την κακή του
σημασία.***

***Αυτό είναι το αγχέμαχο όπλο με το οποίο πολεμάει ο έλληνας
τον έλληνα, ο ηγέτης τον ηγέτη, ο φιλόσοφος το φιλόσοφο, ο
ποιητής τον ποιητή, αλλά και ο ανάξιος τον άξιο, ο ουσιαστικά
Χ[ύνατος τον ουσιαστικά δυνατό.
Αν και ξένος, θα δοκιμάσης την αιχμή τούτου του όπλου και εσύ
όπως τη δοκίμασα και εγώ. Θα απορήσης σε τι κοινωνική περιωπή
βάζουν οι έλληνες τους δεξιοτέχνες της συκοφαντίας, πώς τους
φοβούνται οι πολλοί και αγαθοί, πώς τους υπολήπτονται οι
χρησιμοθήρες και πώς γλυκομίλητα τους χαιρετούν όταν τους
συναντούν στις στοές και στην αγορά.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΒΔΟΜΟ
*** _το ανυπόταχτο σε κάθε πειθαρχία, η περιφρόνηση των άλλων
και ο φθόνος, η αρρωστημένη διόγκωση της ατομικότητας,
σπρώχνουν σχεδόν τον κάθε έλληνα να θεωρή τον εαυτό του πρώτο
μέσα στους άλλους. Αδιαφορώντας για όλους και για όλα,
παραβλέποντας ό,τι γίνηκε πριν και ό,τι γίνεται γύρω του,
αρχίζει κάθε φορά από την αρχή και δεν αμφιβάλλει πως
πορεύεται πρώτος στο δρόμο το σωστό. Ταλαιπωρεί από αιώνες την
ελληνική ζωή η υπέρμετρη εμπιστοσύνη του έλληνα στην
προσωπική του γνώμη και στις προσωπικές του δυνατότητες. Παρά
να υποβάλη τη σκέψη του στη βάσανο μιας ομαδικής συζήτησης,
προτιμάει να ριψοκινδυνεύση με μόνες τις προσωπικές του
δυνάμεις. Πρόσεξε τις συσκέψεις των ηγετών των πολιτικών τους
μερίδων με τους δήθεν φίλους των και θα δης ότι οι
περισσότερες είναι προσχήματα. O ηγέτης λέει τη γνώμη του,
βελτιώνει τη διατύπωσή της με τις πολλές επαναλήψεις χωρίς
ούτε να περιμένη, ούτε να θέλη καμμίαν αντιγνωμία. Και οι
φίλοι του το ξέρουν αυτό καλά και συχνάζουν σε αυτές τις
συσκέψεις ή για να μάθουν τα νέα της ημέρας ή για να βρουν
ευκαιρία να κολακεύσουν τον ηγέτη. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο
έλληνας πολιτικός ανακυκλώνεται μόνος του μέσα στις δικές του
σκέψεις, γιατί πιστεύει πως αυτές αρκούν για το έργο του ή, το
χειρότερο, γιατί η χρησιμοποίηση και των άλλων στην εκτέλεσή
του, θα περιώριζε την κυριότητά του απάνω στο έργο. θα το
έκανε, περισότερο τέλειο, αλλά λιγώτερο δικό του. και εκείνο
που προέχει για τον έλληνα δεν είναι το πρώτο, αλλά το
δεύτερο. Έτσι σε πρώτη μοίρα έρχεται η τιμή του εγώ και σε
δεύτερη η αξία του έργου. Αυτή είναι η αδυναμία του πολιτικού
ήθους που θα παρατηρήσης στους έλληνες δημόσιους άνδρες, που
κατά τα άλλα και πιο υψηλόφρονες είναι και πιο αδέκαστοι και
σχεδόν όλοι πιο φτωχοί από τους σύγχρονους δικούς μας. Οι
παληοί όμως ρωμαίοι, αυτοί κατείχαν την αρετή της
μετριοφροσύνης που απουσιάζει και απουσίασε πάντα από την
ελληνική πολιτική ζωή και γι? αυτό τότε κατωρθώσανε, αν και
σε τόσα καθυστερημένοι, να πάρουν την κοσμοκρατορία από τα
χέρια των ελλήνων. Γιατί, βλέπεις, τούτη η μοιραία για την
τύχη των ελλήνων εγωπάθεια φέρνει και ένα άλλο χειρότερο
δεινό: όπου βασιλεύει, τα έργα σχεδιάζονται πάντα μέσα στα
στενά όρια της ατομικότητας, σύντομα και βιαστικά, για να
συντελεσθούν όλα, πριν το πρόσωπο εκλείψη. H πολιτική όμως
που θεμελειώνει τις μεγάλες πολιτείες δε σηκώνει ούτε βιασύνη
ούτε συντομία. Σχεδιάζεται σε έκταση αιώνων. Δεν προσδένεται
σε άτομα, αλλά σε ομάδες προσώπων, σε διαδοχικές γενεές. Στην
εκτύλιξή της εξαφανίζεται το εφήμερο άτομο και παίρνουν την
πρώτη θέση, διαρκέστερες υποστάσεις, λαοί, οικογένειες,
πολιτικές μερίδες ή κοινωνικές τάξεις. Τα εδραία πολιτικά έργα
μεσα στην ιστορία είναι υπερπροσωπικά. Και δυστυχώς οι έλληνες
μόνο σε προσωπικά έργα επιδίδονται με ζήλο. Γι? αυτό ή δε
φτάνουν ως την τελείωση ενός άξιου πολιτικού έργου ή όταν
φτάσουν, φέρνει μέσα του το έργο τους το ίδιο, το σπέρμα της
-θοράς. Και αυτό είναι δίκαιο. Γιατί σκοπός των ελλήνων είναι
η πρόσκαιρη λάμψη του πρόσκαιρου ατόμου, όχι η μόνιμη απρόσωπη
ευόδωση του έργου του ίδιου. Έπρεπε εξαιρετικά ευνοϊκές
περιστάσεις να συντρέξουν με τη μεγαλοφυία του Αλέξανδρου του
Μακεδόνα για να αποκτήσουν για λίγα χρόνια οι έλληνες μια
κυρίαρχη πολιτική θέση στην οικουμένη. Αλλά και εκεί το έργο,
στηριγμένο σ? ένα πρόσωπο, όχι σε μιαν κοινότητα ανθρώπων,
ούτε σε μια πολύχρονη παράδοση, μόλις εξαφανίστηκε ο
δημιουργός, διαλύθηκε μέσα στα χέρια των ίδιων εκείνων
ανθρώπων, που, όταν ο Αλέξανδρος ζούσε, στάθηκαν οι
απαραίτητοι συντελεστές του. Αλλά το έργο, βλέπεις, δεν ήταν
δικό τους. Δεν τους είχε κάνει ο αυταρχικός ηγέτης κοινωνούς
στην τιμή του έργου, αλλά θήτες του γιγάντιου εγωισμού του.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΟΓΔΟΟ
***Ποτέ, μα ποτέ δε θέλησα να σου πω, ότι λείπει η πολιτική
σκέψη στην Ελλάδα. Απεναντίας πιστεύω πως αφθονεί, περισσότερο
μάλιστα από ό,τι φαντάζεται όποιος βλέπει τα πράγματα απ’ έξω.
Μόνο που δεν μας είναι αισθητή η παρουσία της, γιατί οι άνδρες
που τη κατέχουν φθείρονται ο ένας από τον άλλο σε μιαν
αδιάκοπη, πεισματική και το πιο συχνά μάταιη σύγκρουση. Αν
λείπει κάτι των ελλήνων πολιτικών δεν είναι ούτε η δύναμη της
σκέψης, ούτε η αγωνιστική διάθεση. Στο χαρακτήρα, στο ήθος
φωλιάζει η αρρώστια. Φωλιάζει στην άρνησή τους να δεχθούν να
εξαφανίσουν το άτομό τους για την ευόδωση ενός ομαδικού έργου.
Δεν κρίνουν ποτέ με δικαιοσύνη το συναγωνιστή τους και γι’
αυτό δεν υποτάσσονται ποτέ στην υπεροχή του. Δεν έχουν την
υπομονή, μέσα στον κύκλο των ισότιμων, να περιμένουν με την
τάξη του κλήρου ή της ηλικίας της σειρά τους. Έτσι
διασπαθίζοντας τη δύναμή του και τις αρετές του σε περιττούς
αγώνες κατάντησε ο λαός με την υψηλότερη και την πλουσιώτερη
στη θεωρία πολιτική σκέψη, να μείνη τόσο πίσω από μας στις
πρακτικές πολιτικές του επιδόσεις.
_(τα δει)νά, όσα υποφέρανε ως τα σήμερα οι έλληνες, μα θαρρώ
και όσα θα υποφέρουν στο μέλλον μιαν έχουν κύρια και πρώτη
πηγή, την φιλοπρωτία, τη νόμιμη θυγατέρα του τρομερού των
εγωισμού. Μου γράφεις πως αυτό συμβαίνει και αλλού και προ
παντός σ’ εμάς. H διαφορά, καλέ μου φίλε, έγκειται στο μέτρο
και στην ένταση της φιλοπρωτίας. Βέβαια και εμείς σήμερα δεν
υστερούμε. Αλλά την εποχή που θεμελιώνονταν το μεγαλείο της
Ρώμης δεν είχαν υπερβή οι δικοί μας το πρεπούμενο μέτρο.
Υποτάσσονταν στο κοινό νόμο και στους γενικούς σκοπούς της
πολιτείας. ενώ οι έλληνες το ξεπέρασαν πριν προφτάσουν να
στεριώσουν τη δύναμή τους στην οικουμένη. Όσο όμως
αυστηρότερος και αν θέλω να είμαι, καθώς είναι χρέος μου, για
μας τους ρωμαίους, δεν ξέρω αν μεταξύ των ρωμαίων, και σήμερα
ακόμα, υπάρχουν τόσοι φανατικοί και αδίστακτοι στο κυνήγημα
των τιμών, όσοι υπήρξανε μεταξύ των ελλήνων στους ενδοξώτερούς
των αιώνες.
Μήπως όμως υπερβάλλω, καλέ μου φίλε; Μήπως βλέπω το θαυμαστό
γένος των ελλήνων με τα μάτια της γεροντικής κακίας; Μα είναι
χρόνια τώρα που με το λυχνάρι και με του ήλιου το φως διαβάζω
Αριστοφάνη, Δημοσθένη, Ευριπίδη, Θεόφραστο, Επίκουρο, Ζήνωνα,
Χρύσιππο και όλο και βεβαιώνομαι περισσότερο πως δεν είμαι
μόνος στον τρόπο που τους κρίνω. Όχι, φίλε μου, δε βλέπω πως
είμαι άδικος όταν λέγω πως πρόθεσή τους συνήθως δεν είναι να
ξεπεράσουν σε αξιότητα ή και σε καλή φήμη τον αντίπαλό τους,
αλλά να τον κατεβάσουν στα μάτια του κόσμου κάτω από τη δική
τους θέση, όποια και αν είναι. Την αρχαίαν «ύβριν» των (Σ.Μ. η
λέξη στο πρωτότυπο είναι γραμμένη με ελληνικά στοιχεία) την
κατεβάσανε στο χαμηλότερο επίπεδο! Κάποτε με τούτην την
ισοπέδωση προς τα κάτω νομίζουν πως επαναφέρουν το πολίτευμά
τους στην ορθή του βάση. Μάταια ξεχώρισε ο μεγάλος Σταγειρίτης
τη «δημοκρατία» (Σ.Μ. την παρεκβατική δημοκρατία, δηλ. την
οχλοκρατία) από την «πολιτεία» (Σ.Μ. την ορθή δημοκρατία). H
θέλησή τους για ισότητα, άμα την αναλύσης, θα δης ότι δεν
απορρέει από την αγάπη της δικαιοσύνης, αλλά από το φθόνο της
υπέρτερης αξίας. «Μια που εγώ, λέει ο έλληνας, δεν είμαι άξιος
να ανεβώ ψηλότερα από σένα, τότε τουλάχιστον και εσύ να μη
ανεβής από μενά ψηλότερα. Συμβιβάζομαι με την ισότητα».
Συμβιβάζεται με την ισότητα ο έλληνας, γιατί τι το άλλο είναι παρά
συμβιβασμός να πιστεύης ανομολόγητα πως αξίζεις την πρώτη θέση
και να δέχεσαι μιαν ίση με των άλλων. Μέσα του λοιπόν δεν
αδικεί τόσο ο έλληνας, όσο πλανάται. Γεννήθηκα με την
ψευδαίσθηση της υπεροχής.
Και ύστερα θα συναντήσης και μεταξύ των ελλήνων την άλλη την
ψευδαίσθηση που τους κάνει να υπερτιμούνε τη μιαν αρετή που
έχουν και να υποτιμούνε τις άλλες που τους λείπουν. Είδα
δειλούς που φαντάζονταν πως μπορούν να ξεπεράσουν όλους μονάχα
με την εξυπνάδα τους και ανδρείους που πίστευαν πως φτάνει για
να ξεπεράσουν όλους η ανδρεία τους. Είδα έξυπνους που
φαντάζονταν πως δε χρειάζεται για να γίνουν πρώτοι ούτε
επιστήμη, ούτε αρετή. Είδα κάτι σοφούς που θέλαν να σταθούν
απάνω και από τους έξυπνους και από τους ανδρείους με μόνη την
επιστήμη και τη σοφία. Πόσο αλήθεια άμαθοι της ζωής μπορεί να
είναι αυτοί οι αφεντάδες της γνώσης! Τι κακό μας έκανε αυτός ο
Πλάτωνας! Πόσους δασκάλους πήρε στο λαιμό του που νομίσανε πως
είναι «άνδρες βασιλικοί»! (Σ.Μ. με ελληνικά στοιχειά στο
πρωτότυπο). Μα είδα τέλος, αγαπητέ μου Νάβιε, και κάτι
ενάρετους, που δεν το χώνευαν να μην είναι πρώτοι στην
πολιτεία, αφού είταν πρώτοι στην αρετή. Και βέβαια δε
στασίαζαν όπως οι βάναυσοι και οι κακοί, αλλά ή αποσύρονταν
σιωπηλοί και απογοητευμένοι στους αγρούς των, αφήνοντας το
δήμο στα χέρια των δημαγωγών και των συκοφαντών, ή
δηλητηριάζανε την ίδια τους την αρετή και τους ωραίους της
λόγους με την πίκρα της αποτυχίας των. ωσάν οι ηγεσίες των
πολιτειών να μην ήταν μοιραία υποταγμένες στις ιδιοτροπίες της
τύχης και του χρόνου και σε λογής άλλους συνδυασμούς δυνάμεων
που συνεχώς τις απομακρύνουν απ’ την ιδεατή τους μορφή και τις
παραδίνουν στα χέρια των ανάξιων ή των μέτριων.
Τέτοια είναι τα πάθη και οι αδυναμίες που φθείρουν τους ηγέτες
των ελληνικών πόλεων.
Όσο για τους οπαδούς των ηγετών αυτών, έχουν και αυτοί την
ιδιοτυπία τους στον μακάριον εκείνον τόπο. Είναι οπαδοί,
πραγματικοί οπαδοί, μόνο όσοι χάσαν οριστικά την ελπίδα να
γίνουν και αυτοί ηγέτες. Έτσι θα παρατηρήσης πως πιστοί οπαδοί
είναι μόνο οι γεροντώτεροι από τον ηγέτη τους. Ελάχιστοι είναι
οπαδοί από πίστη ιδεολογική ή από πίστη στον ηγέτη οι πολλοί
είναι πειθαναγκασμένοι από τα πράγματα γιατί ατύχησαν, γιατί
βαρέθηκαν ή λιποψύχησαν. Γι’ αυτό είναι και όλοι προσωρινοί,
άπιστοι, ενεδρεύοντες οπαδοί, ως που να περάσει η κακή ώρα.
Μα και αυτοί που μένουν και όσο μένουν οπαδοί, προσπαθούν
συνεχώς να αναποδογυρίσουν την τάξη της ηγεσίας και να
διευθύνουν αυτοί από το παρασκήνιο τον ηγέτη. Γι? αυτό και
βλέπεις τόσο συχνά να είναι περιζήτητοι οι μέτριοι ηγέτες, που
προσφέρονται ευκολώτερα στην παρασκηνιακήν ηγεσία των οπαδών
τους. Σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει σημασία να ξέρης ποιος
είναι ο ονομαστικός ηγέτης μιας πολιτικής μερίδας, αλλά ποιοι
εκ του αφανούς τον διευθύνουν. Βλέπεις, είναι μερικοί άνθρωποι
που δεν είναι προικισμένοι με τα χαρίσματα με τα οποία
αποκτάς τα φαινόμενα της ηγεσίας, αλλά μόνο με εκείνα που
χρειάζονται για την ουσία της, για την άσκηση της εξουσίας.
είναι αναγκασμένοι λοιπόν οι τέτοιοι να περιορισθούν στο ρόλο
του υποβολέα και να αφήνουν τους άλλους, που κατέχουν τα
φαινόμενα, να χαριεντίζωνται απάνω στη σκηνή.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ENATO
*** Και ύστερα, μήπως δε βλέπω και την άλλην όψη του
πράγματος; Ας παραπονιόμαστε για την ελληνική εγωπάθεια εμείς
που διαρκώς απάνω της σκοντάβομε, γιατί έχομε να κάνωμε με την
ελληνική πόλη και τους πολιτικούς της. Έχει και την εξαίσια
πλευρά της η υπερτροφία αυτή της προσωπικότητας, που στις
κακές της όψεις την ονομάζομε εγωπάθεια. Έχει την πλευρά τη
δημιουργική στη φιλοσοφία, στην ποίηση, στις τέχνες, στις
επιστήμες, ακόμη και στο εμπόριο και στον πόλεμο. Από αυτήν
αναβλύζει όλη η δόξα των ελλήνων, η μόνη δόξα στην ιστορία που
μπορεί να σταθή πλάι στη δική μας.
Φοβάμαι μονάχα, -γιατί, και ας μην το βλέπης εσύ, κατά βάθος με
γοητεύουν και εμένα οι έλληνες, που είναι και θα είναι πάντα
οι δάσκαλοί μου- φοβάμαι πως φτάσαμε στον καιρό, που η φωτεινή
πλευρά της προσωπικότητάς των πηγαίνει όλο μικραίνοντας και
αντίθετα η σκοτεινή όλο και αυξάνει. και δεν ξέρω, δεν μπορώ
να ξέρω, αν ετούτος ο κατήφορος μπορεί ποτέ πια να σταματήση.



ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΔΕΚΑΤΟ
*** Δε σου κρύβω πως με πείραξε ο λόγος σου, πως δείχνομαι
τάχα κακός και άδικος με τους έλληνες. Ας αρχίσω λοιπόν σήμερα
το γράμμα μου με έναν έπαινο γι? αυτούς, για να ξεπλύνω έτσι
κάπως τη μομφή σου. O εγωισμός δεν κάνει τους έλληνες μόνο
κακούς πολίτες στην αγορά, τους κάνει και καλούς στρατιώτες
στον πόλεμο. Έχουν αιώνων τρόπαια που μέσα στη μνήμη τους
γίνονται σα νόμοι άγραφοι και επιβάλλουν την περιφρόνηση της
κακουχίας και του κινδύνου. Μη συγχέης τη διάλυση της
στρατιωτικής δύναμης, που έχει αφορμή τις εμφύλιες έριδες, με
την ατομική γενναιότητα καθώς και την πολεμική δεξιοτεχνία των
ελλήνων.
Μα και δεν είναι μόνο στον πόλεμο ο έλληνας γενναίος και άξιος
μαχητής, αλλά και στην ειρήνη. Ακριβώς γιατί η γενναιότητά του
δεν είναι συλλογική, σαν των περισσότερων λαών, αλλά ατομική,
γι’ αυτό δε φοβάται, και εκεί που βρίσκεται μόνος του, να
ριψοκινδυνεύη, στην ξενητιά, στο παράτολμο ταξίδι, στην
εξερεύνηση του αγνώστου. Γι’ αυτό και τόλμησε τέτοια που εμείς
δε θα τολμούσαμε ποτέ και θεμέλιωσε για αιώνες αποικίες έξω
από τις στήλες του Ηρακλέους και πέρα, μέσα στα χιόνια της
Σκυθίας. και στον καιρό μας ακόμη έλληνες δεν είναι εκείνοι
που τόλμησαν να διασχίσουν άγνωστες θάλασσες για να φτάσουν
στη χώρα των Ινδών και στις έμπυρες χώρες πιο κάτω από τη γη
των Αιθιόπων; Αναρωτιέσαι κάποτε γιατί τα τολμάει αυτά τα
παράτολμα ο έλληνας; Επειδή είναι γενναίος ο έλληνας, είναι
και παίκτης. Παίζει την περιουσία του τη ζωή του και κάποτε
και την τιμή του. Γεννήθηκε για να σκέπτεται μόνος, για να δρα
μόνος, για να μάχεται μόνος και γι? αυτό δε φοβάται τη
μοναξιά. Εμείς αντίθετα είμαστε από τα χρόνια τα παλιά μια
υπέροχα οργανωμένη αγέλη. Σκεπτόμαστε μαζί, δρούμε μαζί,
μαχόμαστε μαζί και μοιραζόμαστε μαζί την τιμή, τα λάφυρα και
τη δόξα. Οι έλληνες δε δέχονται, όσο αφήνεται η φύση τους
ελεύθερη, να μοιρασθούν τίποτα με κανέναν. Το εθνικό τους
τραγούδι, αρχίζει με έναν καυγά, γιατί θελήσανε να κάνουν
μοιρασιά ανάμεσα σε άντρες που μοιρασιά δε δέχονται.
Και μια που πήρα το δρόμο των επαίνων, άκουσε και τούτο, που
δεν είναι και ο μικρότερος. Οι αυστηρές κρίσεις που τώρα
βδομάδες σου γράφω, θαρρείς πως είναι μόνο δικές μου; Τις πιο
πολλές τις διδάκτηκα από ένα έλληνα, από τον Επίκτητο. Νέος
τον άκουσα να εξηγή το μέγα δράμα του γένους του. Ήσυχα
καθαρά, με την ακριβολογία και τη χάρη που σφράγιζε το λόγο
του, μας ετοίμαζε για έναν κόσμο που είχε πια περάσει, για
μιαν Ατλαντίδα που είχε κατακαλύψει ο Ωκεανός. Κάποτε κάνοντας
την απολογία της πατρίδας του, μας έλεγε: «Δεν είναι τόσο
δίκαια τα ανθρώπινα, ώστε μόνο αμαρτήματα να είναι οι αιτίες
των τιμωριών. H Τύχη, η τυφλή θεά, η τελευταία στην οποία θα
πάψω να πιστεύω, πρόδωσε συχνά τους έλληνες στο δρόμο τους.
Αλλά και αυτοί, πρόσθετε, τη συντρέξανε με το δικό τους
τρόπο».
Μη νομίσης όμως πως μόνο ένας Επίκτητος κατέχει την αρετή του
«γνώθι σαυτόν» (Σ.Μ. Στο πρωτότυπο γραμμένο ελληνικά). Σε κάθε
κώχη απάγκια της αγοράς κάθε πόλης, σε κάθε πλάτανο από κάτω
της ευλογημένης ελληνικής γης, θα βρης και έναν έλληνα,
αδυσώπητο κριτή του εαυτού του. Και εύκολα θα σου ξανοιχθή και
ας είσαι ξένος. Αρκεί εσύ να μην αρχίσης να κακολογής τίποτα
το ελληνικό, γιατί τότε μέσα του ξυπνάει μια άλλη αρετή, η
περηφάνια.
Ναι, ναι, σε βλέπω να γελάς, Ατίλιε Νάβιε, αυτούς του
ταπεινούς κόλακες που σέρνονται στους προθαλάμους μας, γελάς
που τους ονομάζω περήφανους. Και όμως θα αστοχήσης στο έργο
σου αν αγνοήσης αυτή την αλήθεια. Πρόσεξε την υπεροψία και τη
φιλοτιμία των ελλήνων. Μην πλανάσαι! Έχουν την ευαισθησία των
ξεπεσμένων ευγενών. Είναι γκρεμισμένοι κοσμοκράτορες, ποτέ
όμως τόσο χαμηλά πεσμένοι, ώστε να ξεχάσουν τι είτανε.
H πολυσύνθετη ψυχή τους χωράει λογής αντιφάσεις και έρχονται
ώρες που για πολλούς είναι δίκαιος ο ειρωνικός λόγος του
Ιουβενάλιου Graeculus esuriens, in coelum jusseris, ibit [Σ.Μ.
«Το λιμασμένο γραικύλο κι? αν στον ουρανό τον προστάξης (να
πάη), θα πάη.»] Αλλοι όμως είναι τούτοι οι γραικύλοι και
άλλοι οι έλληνες. Και το πιο περίεργο: οι ίδιοι τούτοι σε
άλλες ώρες είναι γραικύλοι και σε άλλες έλληνες (Σ.Μ. ο
συγγραφέας παίζει εδώ με τις λέξεις graeculus και graeci. Στη
μετάφραση φυσικά το λογοπαίγνιο χάνεται).
_Δεν πρέπει ποτέ να δώσης στον έλληνα την εντύπωση ότι του
αφαίρεσες την ελευθερία του. Αφησέ τον, όσο μπορείς, να
ταράζεται, να θορυβή και να ικανοποιή την πολιτική του μανία,
μέσα στη σφαίρα που δεν κινδυνεύουν τα συμφέροντα της
αυτοκρατορίας. Εσύ πρέπει να έχης την τέχνη να επεμβαίνης μόνο
την τελευταία στιγμή, όταν δεν μπορείς να βάλης τους έλληνες
τους ίδιους να αποτρέψουν το δυσάρεστο. Πάντοτε βρίσκονται οι
διαφωνούντες μεταξύ των ελλήνων, που θα είναι πρόθυμοι να σε
βοηθήσουν είτε θεληματικά, είτε, συνηθέστερα, αθέλητά τους.
Υποβοηθώντας το τυφλό παιχνίδι των φατριών από το παρασκήνιο,
χωρίς να προσβάλλης την περηφάνια τους, μπορεί να οδηγήσης τις
ελληνικές πόλεις προς το καλό πολύ ευκολώτερα παρά με τις
σοφώτερες διαταγές που θα εξέδιδες, αν ήσουνα ανθύπατος στην
Ισπανία ή στην Ιλλυρία. Valde aveo scire quid agas. Data Nonis
Juniis ex Tusculo.

δανεισμένο από κείμενο και ερευνα του ΚΩΣΤΑ ΚΑΒΒΑΘΑ

Σάββατο 21 Απριλίου 2012

ΙΜΕΡΑ ΠΟΛΕΜΟΥ-ΒΙΝΤΕΟ

Το ερασιτεχνικό βίντεο που έφτιαξα μόνος μου για το βιβλίο μου "Ιμέρα Πολέμου" !



  Το βιβλίο αυτό αποτελεί το πρώτο μου πνευματικό παιδί! Μιλάει για τη μεγαλύτερη άγνωστη μάχη των Ελλήνων αλλά και για το μεγαλύτερο ίσως μυστικό του αρχαίου κόσμου: τη πιθανή συμμαχία Περσών-Καρχηδονίων , όπως ισχυρίζεται ο Διόδωρος Σικελιώτης, με σκοπό των αφανισμό των Ελλήνων και της Δημοκρατίας τους!
  Μυθιστορηματική αφήγηση για τις περιπέτειες του Δημάρατου, ενός λοχαγού από την αρχαία Πάνορμο της Σικελίας (σημερινό Παλέρμο), που βρίσκεται εγκλωβισμένος σε μια κολοσσιαία σύγκρουση και προσπαθεί να σώσει τόσο την πατρίδα όσο και την ίδια του την οικογένεια! Πιστός στις γραφές των αρχαίων ιστορικών, έπλασα μια πιθανή ιστορία ενός πολεμιστή, πατριώτη, συζύγου και πατέρα! Ενός ανθρώπου που προσπαθεί μέσα στη φρίκη του πολέμου να παραμείνει άνθρωπος!
  Από τις εκδόσεις Degiorgio