Αντί προλόγου
Θα ήθελα να σας ζητήσω συγνώμη καθώς παραβαίνω την αρχή που είχα θέσει στη δημιουργία του παρόντος blog, να ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με Ιστορικά Θέματα. Οι εξελίξεις όμως στην Ελλάδα είναι τόσο σημαντικές που θα το θεωρούσα ατόπημα να μην ασχοληθώ καθόλου με το θέμα. Παρακαλώ για την υπομονή σας
Φιλικά
Νίκος Τοπούζης
ΒΟΡΕΙΟΙ ΚΑΙ ΝΟΤΙΟΙ
(EUROPEAN VERSION)
Η διπλή εκλογική αναμέτρηση του
2012 θα μείνει αναμφισβήτητα χαραγμένη στις μνήμες των ανθρώπων που την έζησαν
αλλά θα γίνει και ένα ενδιαφέρον θέμα έρευνας τόσο από τους ιστορικούς όσο και από
τους πολιτικούς επιστήμονες του μέλλοντος.
Το κύριο θέμα που απασχόλησε όχι μόνο τα δύο πρώτα κόμματα, αλλά και
ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο της Ελλάδος, ήταν η μελλοντική παραμονή ή όχι της Ελλάδος
στην Ευρωζώνη, ίσως και στην Ε.Ε. Όχι όμως ως πολιτική επιλογή των Ελλήνων και
των εκλεγμένων αντιπροσώπων τους αλλά ως απειλή προς τους ψηφοφόρους ώστε να
ψηφίσουν το ένα ή το άλλο κόμμα! Το πρώτο κόμμα σε ψήφους (ΝΔ) απειλούσε τον
ελληνικό λαό πως αν ψηφίσουν το δεύτερο (ΣΥΡΙΖΑ), τότε η έξοδος μας από την
ευρωζώνη είναι προδιαγραμμένη. Στον
αντίποδα ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούσε να πείσει τους, νέους κυρίως, ψηφοφόρους πως το
πρόγραμμα του δε συνεπάγεται κινδύνους στον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας. Όλα τα κόμματα, με εξαίρεση το ΚΚΕ, που έχει μια
πάγια σχεδόν αναχρονιστική πολιτική γραμμή, τάσσονται ανεπιφύλακτα υπέρ της (σχεδόν)
πάση θυσίας παραμονής μας στο Ευρωπαϊκό μόρφωμα που δημιουργήθηκε και υποστηρίζεται
αποκλειστικά από τις βόρειες χώρες της ηπείρου μας. Ένα μόρφωμα που όπως όλα δείχνουν εξυπηρετεί
τα συμφέροντα του πλούσιου Βορρά, έναντι των αναγκών του Νότου. Το ακρωνύμιο P.I.G.S (Portugal.Italy.Greece.Spain ή αλλιώς γουρούνια) που χρησιμοποιούν οι «Βόρειοι» για να
χλευάζουν εμάς τους «Νότιους» άλλωστε είναι χαρακτηριστικό για τις διαθέσεις αλλά
και τις προθέσεις των ηγετών του Γερμανικού άξονα προς τις μεσογειακές χώρες
και τους λαούς τους.
Από τα μαθητικά μου χρόνια άνηκα
στη μερίδα των Ευρωσκεπτικιστών. Όχι πως
είχα δικά μου επιχειρήματα αλλά δε μου ταίριαζε η απαρχή της ομοσπονδοποίησης της
Ελλάδος με χώρες πολύ διαφορετικές από εμάς όπως π.χ το Βέλγιο και η
Ολλανδία. Η μόνη απορία που είχα τότε
ήταν το τι κοινό μπορούμε να έχουμε εμείς με τους λαούς της βόρειας θάλασσας. Διαφορετικό ταμπεραμέντο, αταίριαστες
κουλτούρες και χαώδης διαφορές στον τρόπο οργάνωσης των κρατών αλλά και της προσωπικής
ζωής των πολιτών. Όχι πως δε σεβόμουν
και συνεχίζω να σέβομαι την ανάπτυξη αυτών των κρατών αλλά και τη ποιότητα ζωής
(ασφάλεια, υγεία, εκπαίδευση) που παρέχουν στους πολίτες τους. Απλά δε μπορούσα να καταλάβω τον τρόπο με τον
οποίο θα μπορέσουμε όλοι εμείς οι ετερόκλητοι άνθρωποι να γίνουμε πολίτες μίας και
μόνο Αρχής, των Ηνωμένων Πολιτειών Ευρώπης που είναι άλλωστε ο υπέρτατος στόχος
των οραματιστών που δημιούργησαν το ευρωπαϊκό αυτό μόρφωμα. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στις Η.Π.Α κατάλαβα
για ποιο λόγο η Ευρωπαϊκή ενοποίηση δε θα μπορούσε να πετύχει «αναίμακτα». Οι πολίτες των ΗΠΑ νιώθουν πρώτα Αμερικάνοι
και μετά ιρλανδοί, ιταλοί, έλληνες, μεξικάνοι, αφροαμερικάνοι κτλ…… Η εθνική τους
ταυτότητα είναι ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ και αυτό δίνει τη δύναμη στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση
της Washington D.C να
ορίζει τις τύχες του λαού και των πολιτειών.
Οι εθνικές ταυτότητες των Ευρωπαίων θα αποτελούσαν αξεπέραστο εμπόδιο στις
προσπάθειες ομοσπονδοποίησης της Γηραιάς Ηπείρου. Οι Ευρωπαίοι θα έπρεπε πρώτα να ξεχάσουν τη
διαφορετικότητα τους ή να τους συμβεί κάποιο μεγάλο κακό ώστε να αναγκαστούν να
εκχωρήσουν εθνική κυριαρχία και υπερηφάνεια πριν αφήσουν μια κεντρική κυβέρνηση
στις Βρυξέλες (ή το Βερολίνο στο μέλλον) να διαφεντεύει τις τύχες τους.
Στην Ελλάδα έχουμε γίνει μάρτυρες
και των δύο αυτών φαινομένων τα τελευταία χρόνια. Για αρχή οτιδήποτε θύμιζε την εθνική μας ταυτότητα
κτυπήθηκε ανελέητα από πολλούς «αόρατους» εχθρούς. Η γλώσσα (κατάργηση αρχαίων και καθαρεύουσας),
η ιστορία (συνωστισμός στη Σμύρνη, 1821 του ΣΚΑΙ), η θρησκεία, οι παρελάσεις
δέχθηκαν αλλεπάλληλα και αναπάντητα κτυπήματα.
Όλες οι φωνές δυσαρέσκειας στη πολτοποίηση της Παιδείας καταπνίγηκαν
στην αφάνεια των ΜΜΕ με συνέπεια ΟΛΟΙ οι πραγματικά μεγάλοι του πνεύματος
Έλληνες του σήμερα (Σαρρής, Καργάκος) να μην ακούγονται από τα ευρύτερα στρώματα του
λαού που ήταν πλέον ακυβέρνητο καράβι.
Ύστερα ήρθε και η καταστροφή που μας αναγκάζει να εκχωρήσουμε εθνική κυριαρχία. Όντας η Ελλάδα μεταξύ των συμμάχων δε
μπορούσε να δεχθεί πολεμικό κτύπημα.
Αλλά η οικονομική επίθεση που δέχθηκε είχε εξίσου καταστροφικά
αποτελέσματα. Η βίαια και δόλια εισαγωγή
των όρων Μνημόνιο και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στη καθημερινότητα μας, έχει
φέρει τόση ανείπωτη φτώχεια και δυστυχία στον λαό που έφτασε στο σημείο να
αναπολεί τη περίοδο της επταετίας 1967-’74.
Η ύφεση, η ανεργία, η φτώχια, η έκρηξη
εγκληματικότητας κυρίως από την απρόσκοπτη εισροή λαθρομεταναστών και τώρα
τελευταία τα θλιβερά περιστατικά αυτοκτονιών έχουν μπερδέψει τους Έλληνες
πολίτες που στρέφονται προς οποιονδήποτε τους υποσχεθεί έστω και το
παραμικρό. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια εκ
μέρους του λαού να αναλογιστούν πως δεν φταίει για τη κρίση ούτε η Γερμανία, ούτε οι ατασθαλίες των
διεφθαρμένων πολιτικών. Η κρίση είναι
μέρους του δομικού προβλήματος της Ευρωπαϊκής ενοποίησης, μιας εξαιρετικά
λανθασμένης κατά τη γνώμη μου στρατηγικής επιλογής των Ελλήνων ηγετών τα
τελευταία 35 χρόνια. Και ενώ αυτό είναι
το πραγματικό μας πρόβλημα, παραμονή ή όχι στην Ε.Ε από επιλογή μας, κανένα πολιτικό
κόμμα δεν ασχολήθηκε σοβαρά με το ζήτημα αυτό.
Καμία σοβαρή συζήτηση δεν έγινε με θέμα το πόσο μας συμφέρει ή αν είναι προς
όφελος μας τελικά όλες αυτές οι θυσίες που καλούμαστε να κάνουμε ώστε να
παραμείνουμε στην Ευρώπη του Κεφαλαίου.
Η μονοδρομοποίηση των στρατηγικών επιλογών της χώρας, μας έβλαπτε
ανέκαθεν και το είδαμε περίτρανα όταν δεθήκαμε αποκλειστικά και μόνο στο άρμα της
Βρετανίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τη συμπεριφορά των Άγγλων στο δίκαιο
αίτημα της Κύπρου για ελευθερία και ένωση με την Ελλάδα. Παρά το πάθημα μας, σήμερα εξακολουθούμε και
κινούμαστε σε μονόδρομο και αυτή τη φορά οδηγεί στο Βερολίνο.
Οι κύριοι προβληματισμοί μου προς
την ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης είναι οι εξής:
1.
Η Ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται όσα χρόνια και
αν περάσουν. Πάντα με διαφορετικούς
ηγέτες, διαφορετικές χώρες, διαφορετικές συνθήκες αλλά τα κύρια χαρακτηριστικά
παραμένουν τα ίδια. Ζούμε τα ίδια
γεγονότα που έζησαν οι αρχαίοι Έλληνες κατά τη διάρκεια της Αθηναϊκής συμμαχίας
το έτος 454 π.Χ. όπου το συμμαχικό ταμείο μεταφέρθηκε από τη Δήλο στην Αθήνα
και χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά και μόνο προς όφελος της υπερδύναμης της εποχής!
Από εκείνο το έτος και με γοργά βήματα, η συμμαχία μετατράπηκε σε αυτοκρατορία,
γεγονός που επιβεβαιώνεται από τη καταστροφή της συμμαχικής Μήλου (δήλωνε
ουδέτερη αλλά ήταν πάντα ασφαλές λιμάνι για τον Αθηναϊκό στόλο) από τους ίδιους
τους Αθηναίους. Ένα γεγονός που
στιγματίζεται ιδιαίτερα από τον μέγα στρατηγιστή Θουκυδίδη (όπως και η
καταστροφή των Πλαταιών από τους Θηβαίους). Τι μας έλεγε όμως ο Θουκυδίδης; Πως η συμμαχία
μεταξύ ανισοδύναμων κρατών οδηγεί πάντα στην υποδούλωση του λιγότερο ισχυρού.
Αυτό που συμβαίνει δηλαδή στις μέρες μας με τη Γερμανία και όχι μόνο την
Ελλάδα, αλλά και ολόκληρο τον Ευρωπαϊκό Νότο.
Σήμερα δηλαδή, επειδή δεν υπάρχει
συμμαχικό ταμείο με χρυσάφι κάπου, εφευρέθηκαν τα Μνημόνια ώστε να εξαθλιώσουν τις
λιγότερο ισχυρές χώρες προς όφελος της υπερδύναμης Γερμανίας. Και η Ευρωπαϊκή υπερδύναμη χρησιμοποιεί τα
κέρδη των Μνημονίων για να βελτιώσει το ήδη πολύ καλό βιοτικό επίπεδο των
πολιτών της. Και εμείς οι Έλληνες, λόγω της
μη ενασχόλησης μας με τον Θουκυδίδη και τους λοιπούς μελετητές της στρατηγικής,
ουδέποτε αμφισβητήσαμε το μονόδρομο της Ευρώπης αλλά και το αδιέξοδο της Γερμανίας. Ουδέποτε απαιτήσαμε από τις Ελληνικές
κυβερνήσεις των τελευταίων ετών να αλλάξουν τον γεωστρατηγικό τους προσανατολισμό,
έστω και καθαρά διερευνητικά.
2.
Οι διάφορες χώρες που απαρτίζουν τις σχεδιαζόμενες
Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης έχουν τελείως διαφορετικά συμφέροντα και επιδιώξεις
η μία από την άλλη. Ακόμη και χώρες του
ίδιου ζωτικού χώρου π.χ Μεσόγειος, δε μπορούν να βρουν συμβιβαστικές λύσεις στα
κοινά τους προβλήματα. Κανένας ευρωπαίος
πολίτης ή ακόμη και πολιτικός δε μπορεί να καταλάβει τον κίνδυνο που αποτελεί η
Τουρκία για την Ελλάδα. Οι περισσότεροι
βλέπουν τη γειτονική χώρα ως χώρο επενδύσεων και γεωστρατηγικό μονοπάτι προς τη
Μ.Ανατολή και τη κεντρική Ασία. Με το
ίδιο σκεπτικό εμείς οι Έλληνες δε μπορούμε να αντιληφθούμε το πόσο σημαντικό
είναι για τους Ευρωσχεδιαστές η επιτάχυνση του προγράμματος ενοποίησης της Ευρώπης
δεδομένων των αποσχιστικών τάσεων που επικρατούν ακόμη και μέσα σε κράτη-μέλη
του ισχυρού Γερμανικού λόμπι, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Βέλγιο
(Φλαμανδοί) με αποτέλεσμα την ακυβερνησία που είχε επικρατήσει σε αυτή τη χώρα
για έναν περίπου χρόνο!
3. Ο
δομικός σχηματισμός των Ηνωμένων Πολιτειών Ευρώπης δεν είναι ούτε ο πολιτισμός,
ούτε ο ανθρωπισμός αλλά το κέρδος. Η
μόνη ενασχόληση όλων των συμβουλίων της Ευρώπης (Eurogroup, Τρόικες, συμβούλια αρχηγών)
είναι το χρήμα, η οικονομία και οι αγορές. Σπάνια και μόνο σε εξαιρετικές
περιπτώσεις οι Ευρωπαίοι ηγέτες ασχολούνται σοβαρά με θέματα που θα έπρεπε να τους
απασχολούν όπως το ζείν αλλά και το εύ ζείν των πολιτών της Ευρώπης. Με αυτά τα θέματα όπως και με το περιβάλλον
ασχολούνται κυρίως υπηρεσιακοί παράγοντες που οι οποιεσδήποτε αποφάσεις τους δεν
έχουν ιδιαίτερη ισχύ ή δεσμευτικό χαρακτήρα για τα κράτη-μέλη. Το φυσικό επακόλουθο αυτής της μονόπλευρης
πολιτικής είναι να επικρατήσουν εντός της Ευρώπης τα διάφορα χρηματοπιστωτικά
ιδρύματα (τράπεζες, χρηματιστηριακές, οίκοι αξιολόγησης) που δεν ενδιαφέρονται,
και δεν είναι δουλειά τους να ενδιαφέρονται, για τη ζωή και τη ποιότητα της καθημερινότητας
των πολιτών στους οποίους εφαρμόζουν τις πολιτικές τους προσταγές οι
πολιτικοί. Αυτά τα ιδρύματα έχουν γίνει
πανίσχυρα, ισχυρότερα από πολλές μικρές χώρες και διαφεντεύουν τις τύχες των
λαών χωρίς να τους έχει εκλέξει κανείς.
Η Ευρώπη που δομείται δηλαδή στις μέρες μας είναι ένα αντιδημοκρατικό,
ανελεύθερο ομοσπονδιακό κράτος που δε διαφέρει καθόλου στη δομή που
ονειρεύτηκαν την Ευρώπη διάφοροι κατακτητές του παρελθόντος. Και το ενιαίο νόμισμα (Ευρώ) είναι ο Δούρειος
Ίππος των ιδρυμάτων αυτών να αλώσουν την εθνική κυριαρχία και περηφάνια των
λαών της Ευρώπης.
Το άρθρο είναι ήδη μεγάλο και δε
θα σας κουράσω άλλο. Αναρωτιέμαι μήπως
θα ήταν φρόνιμο να θέσετε τους παραπάνω προβληματισμούς στον πολιτικό που
εμπιστευτήκατε με το ιερότερο και ισχυρότερο όπλο που σας προμήθευσε η
αρχαιοελληνική Δημοκρατία, δηλαδή τη ψήφο σας.
Φιλικά
Νίκος Τοπούζης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου