ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ – ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΘΩΜΑΝΩΝ

  Το έτος 1685  η Βενετία, φέροντας βαρέως των γεγονότων και της απώλειας της Κρήτης, κηρύσσει τον πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στρατηγικός σκοπός του πολέμου είναι η απόσπαση της Πελοποννήσου και της Ηπείρου από τους Τούρκους.  Ανώτατος διοικητής της εκστρατείας τοποθετείται ο «ήρωας της Κρήτης» Μοροζίνι.  Ο πόλεμος αυτός έδωσε στο σκλαβωμένο Γένος των Ελλήνων ελπίδες για την πολυπόθητη απελευθέρωση. Δοξολογίες έγιναν σε πολλές εκκλησίες υπέρ του νέου αυτού Αγώνα για την αναβίωση του ελληνοχριστιανικού κράτους. 

  

 

Ο περιφανής Ηλίας Μηνιάτης, σπουδάζων τότε εν Βενετία απήγγειλε την εξής θερμήν προς την Παρθένον δέησιν υπέρ απελευθερώσεως της Ελλάδος, κατά μίμησιν του διδασκάλου του Σκούφου, εν 1681 αποτείναντος παραπλησίαν δέησιν:

 

  «Πίπτοντας εις του παναχάντους σου πόδας, άλλο δεν πειθυμώ από εσέ, παρά την αμαχόν σου προστασίαν προς βοήθειαν και συντήρησιν του φιλοχρίστου στρατού, προς διωγμόν και εξολόθρευσιν του αντιθέου τυράννου.  Έως πότε, Πανακήρατε Κόρη, το τρισάθλιον γένος των Ελλήνων έχει να ευρίσκηται εις τα δεσμά μια ανυποφέρτου δουλείας; Έως πότε να του πατή τον ευγενικόν λαιμόν ο βάρβαρος Θραξ; Έως πότε έχουσι να βασιλεύωνται από ημισόν φεγγάρι αι χώραι εκείναι εις τα οποίας ανέτειλεν εις ανθρώπινη μορφήν από την ηγιασμένην σου γαστέρα ο μυστικός της δικαιοσύνης ήλιος;  Αχ Παρθένε! Ενθυμίσου πως εις την Ελλάδα πρότερον παρά εις άλλον τόπον, έλαμψε το ζωηφόρον φως της αληθινής πίστεως.  Το ελληνικόν γένος εστάθη το πρώτον όπου άνοιξε τα αγκάλας και εδέχθη το θείον Ευαγγέλιον του μονογενούς σου Υιού, το πρώτον όπου σεεγνώρισε διά την αληθινήν μητέρα του θεανθρώπου λόγου, το πρώτον που αντεστάθη των τυράννων, όπου με μύρια βάσανα εγύρευσαν να εξεριζώσωσιν από τα καρδίας των πιστών το σεβάσμιον σου όνομα.  Τούτο έδωσεν εις τον κόσμον του διδασκάλους οι οποίοι με το φώς της διδασκαλίας των, εφώτισαν τας ήμαυρω μένας διδασκαλίας των ανθρώπων.  Ετούτο τους ποιμένας που με την ποιμαντικήν ράβδον εξώρισαν τους αιμοβόρους λύκους από το εκκλησιαστικόν ποίμνιον.  Ετούτο τους γεωργούς, όπου με το άρορτρον του Σταυρού, και με τον ιδρώτα του προσώπου εγεώργησαν τα καρδίας, και σπέρνοντες τον ευαγγελικόν σπόρον, εθέρισαν τα ψυχάς δια την ουράνιον αποθήκην.  Ετούτο τους Μάρτυρας, όπου με ίδιον αίμα των έβαψαν την πορφύραν της εκκλησίας.  Λοιπόν εύσπλαχνε Μαριάμ, παρακαλούμεν σε, διά το χαίρε εκείνο οπού μας επροξένησε την χαράν, δια τον Αγγελικόν εκείνον ευαγγελισμόν, οπού εστάθη της σωτηρίας μας το προοίμιον, Χάρισαι του την προτέραν του τιμήν!  Σήκωσαι το από την κοπριάν της δουλείας εις τον θρόνον του βασιλικού αξιώματος από τα δεσμά εις τον σκήπτρον, από την αιχμαλωσίαν εις το βασίλειον.  Και αν ετούται μας αι φωναί δεν σε παρακινούσιν εις σπλάγχνος, ας σε παρακηνώσιν ετούτα τα πικρά δάκρυα, όπου μας πέφτουσιν από τα ομμάτια.  Αλλ’ανίσως και τούτα δεν φθάνουσιν, ας σε παρακινησώσιν αι φωναί και η παρακάλεσαις των Αγίων σου, όπου ακαταπαύστως φωνάζουν από όλα τα μέρη της τρισαθλίου Ελλάδος.  Φωνάζει ο Ανδρέας από την Κρήτην, φωνάζει ο Σπυρίδων από την Κύπρον, φωνάζει ο Ιγνάτιος από την Αντιόχειαν, φωνάζει ο Διονύσιος από τα Αθήνας, φωνάζει ο Πολύκαρπος από την Σμύρνην, φωνάζει η Αικατερίνα από την Αλεξάνδρειαν, φωνάζει ο Χρυσόστομος από την βασιλεύουσαν πόλιν, και δείχνωντας σου την σκληρότατην τυραννίδα των αθέων Αγαρινών, ελπίζουσιν από την άκραν σου ευσπλαγχνίαν του ελληνικού γένους την απολύτρωσιν.  Αποδέξου λοιπόν Παναγία Παρθένε, τα δάκρυα μας, τα οποία σημαδεύουσι το μυστήριον οπού εις ισέ ετελειώθη διατί καθώς τα δάκρυα τρέχουσι χωρίς βλάψιμον των ομμάτων έτζι και ο θείος Λόγος έτρεξεν από την καθαράν σου μήτραν δίχως φθοράν της παρθενίας σου.  Δόσαι τόσην δύναμιν του ευσεβεστάτου ημών δουκός των Ενετών εναντίον των ανθρωποκτόνων και αιμοβόρων βαρβάρων, ώστε οπού να σβθσθή τελείως το φως του φεγγαριού, να λάμψη περισσότερον του μυστικού Ηλίου η ζωοποιός ακτίνα, να εξαπλωθή εις τον κόσμον όλον η δύναμις του Σταυρού και να δοξασθή από όλους το άγιον σου όνομα.»

Πηγή: Κ.ΣΑΘΑΣ