ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ – ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΟΘΩΜΑΝΩΝ

  Το έτος 1685  η Βενετία, φέροντας βαρέως των γεγονότων και της απώλειας της Κρήτης, κηρύσσει τον πόλεμο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στρατηγικός σκοπός του πολέμου είναι η απόσπαση της Πελοποννήσου και της Ηπείρου από τους Τούρκους.  Ανώτατος διοικητής της εκστρατείας τοποθετείται ο «ήρωας της Κρήτης» Μοροζίνι.  Ο πόλεμος αυτός έδωσε στο σκλαβωμένο Γένος των Ελλήνων ελπίδες για την πολυπόθητη απελευθέρωση. Δοξολογίες έγιναν σε πολλές εκκλησίες υπέρ του νέου αυτού Αγώνα για την αναβίωση του ελληνοχριστιανικού κράτους. 

  

 

Ο περιφανής Ηλίας Μηνιάτης, σπουδάζων τότε εν Βενετία απήγγειλε την εξής θερμήν προς την Παρθένον δέησιν υπέρ απελευθερώσεως της Ελλάδος, κατά μίμησιν του διδασκάλου του Σκούφου, εν 1681 αποτείναντος παραπλησίαν δέησιν:

 

  «Πίπτοντας εις του παναχάντους σου πόδας, άλλο δεν πειθυμώ από εσέ, παρά την αμαχόν σου προστασίαν προς βοήθειαν και συντήρησιν του φιλοχρίστου στρατού, προς διωγμόν και εξολόθρευσιν του αντιθέου τυράννου.  Έως πότε, Πανακήρατε Κόρη, το τρισάθλιον γένος των Ελλήνων έχει να ευρίσκηται εις τα δεσμά μια ανυποφέρτου δουλείας; Έως πότε να του πατή τον ευγενικόν λαιμόν ο βάρβαρος Θραξ; Έως πότε έχουσι να βασιλεύωνται από ημισόν φεγγάρι αι χώραι εκείναι εις τα οποίας ανέτειλεν εις ανθρώπινη μορφήν από την ηγιασμένην σου γαστέρα ο μυστικός της δικαιοσύνης ήλιος;  Αχ Παρθένε! Ενθυμίσου πως εις την Ελλάδα πρότερον παρά εις άλλον τόπον, έλαμψε το ζωηφόρον φως της αληθινής πίστεως.  Το ελληνικόν γένος εστάθη το πρώτον όπου άνοιξε τα αγκάλας και εδέχθη το θείον Ευαγγέλιον του μονογενούς σου Υιού, το πρώτον όπου σεεγνώρισε διά την αληθινήν μητέρα του θεανθρώπου λόγου, το πρώτον που αντεστάθη των τυράννων, όπου με μύρια βάσανα εγύρευσαν να εξεριζώσωσιν από τα καρδίας των πιστών το σεβάσμιον σου όνομα.  Τούτο έδωσεν εις τον κόσμον του διδασκάλους οι οποίοι με το φώς της διδασκαλίας των, εφώτισαν τας ήμαυρω μένας διδασκαλίας των ανθρώπων.  Ετούτο τους ποιμένας που με την ποιμαντικήν ράβδον εξώρισαν τους αιμοβόρους λύκους από το εκκλησιαστικόν ποίμνιον.  Ετούτο τους γεωργούς, όπου με το άρορτρον του Σταυρού, και με τον ιδρώτα του προσώπου εγεώργησαν τα καρδίας, και σπέρνοντες τον ευαγγελικόν σπόρον, εθέρισαν τα ψυχάς δια την ουράνιον αποθήκην.  Ετούτο τους Μάρτυρας, όπου με ίδιον αίμα των έβαψαν την πορφύραν της εκκλησίας.  Λοιπόν εύσπλαχνε Μαριάμ, παρακαλούμεν σε, διά το χαίρε εκείνο οπού μας επροξένησε την χαράν, δια τον Αγγελικόν εκείνον ευαγγελισμόν, οπού εστάθη της σωτηρίας μας το προοίμιον, Χάρισαι του την προτέραν του τιμήν!  Σήκωσαι το από την κοπριάν της δουλείας εις τον θρόνον του βασιλικού αξιώματος από τα δεσμά εις τον σκήπτρον, από την αιχμαλωσίαν εις το βασίλειον.  Και αν ετούται μας αι φωναί δεν σε παρακινούσιν εις σπλάγχνος, ας σε παρακηνώσιν ετούτα τα πικρά δάκρυα, όπου μας πέφτουσιν από τα ομμάτια.  Αλλ’ανίσως και τούτα δεν φθάνουσιν, ας σε παρακινησώσιν αι φωναί και η παρακάλεσαις των Αγίων σου, όπου ακαταπαύστως φωνάζουν από όλα τα μέρη της τρισαθλίου Ελλάδος.  Φωνάζει ο Ανδρέας από την Κρήτην, φωνάζει ο Σπυρίδων από την Κύπρον, φωνάζει ο Ιγνάτιος από την Αντιόχειαν, φωνάζει ο Διονύσιος από τα Αθήνας, φωνάζει ο Πολύκαρπος από την Σμύρνην, φωνάζει η Αικατερίνα από την Αλεξάνδρειαν, φωνάζει ο Χρυσόστομος από την βασιλεύουσαν πόλιν, και δείχνωντας σου την σκληρότατην τυραννίδα των αθέων Αγαρινών, ελπίζουσιν από την άκραν σου ευσπλαγχνίαν του ελληνικού γένους την απολύτρωσιν.  Αποδέξου λοιπόν Παναγία Παρθένε, τα δάκρυα μας, τα οποία σημαδεύουσι το μυστήριον οπού εις ισέ ετελειώθη διατί καθώς τα δάκρυα τρέχουσι χωρίς βλάψιμον των ομμάτων έτζι και ο θείος Λόγος έτρεξεν από την καθαράν σου μήτραν δίχως φθοράν της παρθενίας σου.  Δόσαι τόσην δύναμιν του ευσεβεστάτου ημών δουκός των Ενετών εναντίον των ανθρωποκτόνων και αιμοβόρων βαρβάρων, ώστε οπού να σβθσθή τελείως το φως του φεγγαριού, να λάμψη περισσότερον του μυστικού Ηλίου η ζωοποιός ακτίνα, να εξαπλωθή εις τον κόσμον όλον η δύναμις του Σταυρού και να δοξασθή από όλους το άγιον σου όνομα.»

Πηγή: Κ.ΣΑΘΑΣ 

CONTRA ERRORES GRAECORUM - ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΥΠΕΡ ΟΘΩΜΑΝΩΝ ΤΟ 1453

“αν δε έλειπον αι των Λατίνων προδοσίαι κατά την πολιορκίαν αφεύκτως ο μέγας του Σουλτάνου στρατός και στόλος κατασυνετρίβετο πρό των τειχών της Κωνσταντινουπόλεως»

- ΚΡΕΜΟΣ

Αποτελεί αναμφισβήτητο γεγονός πως η εχθρότητα μεταξύ της Κωνσταντινούπολης και της Ρώμης έφεραν το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, αρχής γενόμενης από την Άλωση του 1204μ.Χ.  Οι Παπικοί δεν δέχθηκαν ποτέ την πρωτοκαθεδρία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και πάντα (ξεκάθαρα πλέον από το 1054μ.Χ και ύστερα) σχεδίαζαν τρόπους καταστροφής της Ελληνοχριστιανικής Αυτοκρατορίας με οποιοδήποτε κόστος. 

  Δεν ήταν μόνο οι Καθολικοί όμως εχθροί της Κωνσταντινούπολης.  Πολλοί ήταν και οι Ορθόδοξοι, νυν και πρώην (εξωμότες), που πολέμησαν για λογαριασμό του Σουλτάνου, με τους Γενίτσαρους να αποτελούν την αιχμή του δόρατος του εξ’ανατολής εισβολέα.  Ένας από τους δύο ναυάρχους του Οθωμανικού στόλου ήταν ο Βαλτά-ογλού, Βούλγαρος που δέχθηκε το Ισλάμ και πολεμούσε πιστά για λογαριασμό των Τούρκων.  Να σημειώσουμε εδώ πως η Ελληνοχριστιανική Αυτοκρατορία δεν διέθετε ικανό στόλο να διαλύσει τον ναυτικό αποκλεισμό εξαιτίας της επί ενός αιώνος καταστροφής των συνεχόμενων θαλάσσιων συγκρούσεων με τα χριστιανικά πλοία της Δύσης.

  Τεράστιος αριθμός Χριστιανών πολέμησε υπέρ του Μωάμεθ με τα στρατεύματα των βασιβουζούκων, άτακτου σώματος πρώτης εφόδου, κατά την πολιορκία και Άλωση της Κωνσταντινούπολης.  Τα ξημερώματα της αποφράδας 29^ης Μαΐου 1453, οι βασιβουζούκοι ήταν το πρώτο σώμα που έδωσε τη φανατισμένη μάχη για την κατάληψη της Πύλης του Αγίου Ρωμανού.  Μια μάχη αυτοθυσίας για τους πολιορκητές που κράτησε πάνω από δύο ώρες και ουσιαστικά εξάντλησε τους υπερασπιστές τους εσωτερικού τείχους, Έλληνες και Λατίνους.  Οι άτακτοι αυτοί στρατιώτες, πολεμώντας μέχρι θανάτου, έδωσαν τεράστιο πλεονέκτημα στους Οθωμανούς που με ακόμη δύο εφόδους, η τελευταία ήταν από τους Γενίτσαρους, κατάφεραν να κάμψουν την αντίσταση της φρουράς της Πόλης.

  

  Ο πιο ονομαστός προδότης του Χριστιανισμού και συνεργάτης των Οθωμανών δεν ήταν άλλος από τον Ούγγρο τεχνίτη κανονιών, Ουρβάν.  Η δοκιμαστική βολή που πραγματοποίησαν οι Τούρκοι με το πρώτο κανόνι που κατασκευάστηκε στο φρούριο του Γενί χισάρ, κατεβύθισε πλοίο και οι διασωθέντες χριστιανοί ναυτικοί αποκεφαλίστηκαν και τα σώματα τους έμειναν άταφα.  Η ευχαρίστηση του Σουλτάνου ήταν τέτοια που κάλεσε τον Ουρβάν στην Ανδριανούπολη για να κατασκευάσει τη γνωστή μπομπάρδα που προξένησε το ολέθριο ρήγμα στην πύλη του Αγίου Ρωμανού.  Ο προδότης Ουρβάν σκοτώθηκε από το ίδιο του το δημιούργημα σε μία έκρηξη που προκλήθηκε κατά την πολιορκία, αλλά η ευφυΐα του και η απόλυτη απώλεια ηθικής που τον χαρακτήριζε έδωσε το τεράστιο πλεονέκτημα στον Μωάμεθ απέναντι στην ισχυρά τειχισμένη Κωνσταντινούπολη.  Πολλοί στρατηγικοί αναλυτές πιστεύουν πως χωρίς το μεγάλο αυτό κανόνι η Αυτοκρατορία θα είχε λίγα χρόνια ζωής ακόμη.

  Τεράστια και καθοριστική στην έκβαση της πολιορκίας του 1453 ήταν και η προδοσία του Γενουάτη δημάρχου του Γαλατά, Bodesta.  Στις 25 Απριλίου ο Bodesta έμαθε σχέδιο πυρπόλησης του στόλου των Οθωμανών από τους πολιορκημένους για τις 28 του ίδιου μήνα και έστειλε τον πιστό του υπηρέτη να προειδοποιήσει τον Σουλτάνο για τα «ανησυχητικά νέα».  Στις 28 Απριλίου λοιπόν, δύο ώρες πριν τα ξημερώματα, δύο μεγάλες τριήρεις (των καπετάνιων Τρεβισάνου και Γριώνη), τρεις ελαφρότερες και δύο μικρότερα σκάφη (βρίκια) ξεκίνησαν γεμάτα εύφλεκτα υλικά για να συναντήσουν τα πλοία των Τούρκων και να τα κάψουν, αγνοώντας την προδοσία των Γενουατών.  Με στραμμένα τα νέα τους όπλα, τα κανόνια, προς την έξοδο του λιμανιού της Πόλης, οι Οθωμανοί συνέτριψαν τη ναυτική επίθεση των Ελλήνων και βύθισαν τις ελπίδες για άρση του ναυτικού αποκλεισμού που πιθανώς να σήμαινε και την άρση της πολιορκίας της Κωνσταντινούπολης.  Ακόμη μία προσπάθεια εμπρησμού του τουρκικού στόλου είχε την ίδια κατάληξη στις 4 Μαΐου. 

  Έχουμε όμως και τους Ορθόδοξους που πολέμησαν σκληρά υπέρ των Οθωμανών, μια σκοτεινή πλευρά της Άλωσης που δεν είναι ευρέως γνωστή.  Πολλοί Σέρβοι και Βούλγαροι υπονομοποιοί προσπάθησαν με πολλές, πάρα πολλές σήραγγες να καταστρέψουν τα τείχη της Πόλης.  Στις 16 Μαΐου ο μεγάλος Δούκας Λουκάς Νοταράς ειδοποίησε τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο πως ανακαλύφθηκε τεράστιος υπόμονος μισού μιλίου κάτω από την πύλη Καλλιγαρία.  Αμέσως διατάχθηκε η δημιουργία ανθυπονόμων και η πολιορκία που λάμβανε χώρα στη στεριά και την θάλασσα, μεταφέρθηκε και κάτω από το έδαφος της γης.  Από εκείνη τη μέρα και μέχρι την αποφράδα μέρα της Αλώσεως, ο υπόγειος πόλεμος συνεχίστηκε με αμείωτη ένταση.

  Το ξημέρωμα της 18^ης Μαΐου επιφύλαξε μια δυσάρεστη έκπληξη για τους υπερασπιστές της Πόλης στην Χαρσία πύλη.  Γενουάτες, Καταλανοί, Ούγγροι και λοιποί Λατίνοι τεχνίτες κατασκεύασαν ένας πολιορκητικό πύργο για λογαριασμό του Μωάμεθ, την γνωστή Ελέπολις.  Η πολιορκητική αυτή μηχανή ήταν ψηλότερη από τα εξωτερικά τείχη.  Πολεμώντας οι Οθωμανοί με αυτό το φρικτό κατασκεύασμα κατάφεραν να καταστρέψουν μέρος των τειχών, να γεμίσουν με υλικά την τάφρο και να ρίξουν τον έναν από τους δύο πύργους που προστάτευαν την Χαρσία πύλη.  Με υπεράνθρωπες προσπάθειες του Λουκά Νοταρά αλλά και του ίδιου του Αυτοκράτορα, ο λαός της Κωνσταντινούπολη μπόρεσε σε ένα μόλις βράδυ να επανορθώση τις ζημιές στις οχυρώσεις, δίνοντας λίγες μέρες ζωής ακόμη στην Αυτοκρατορία. 

  Στις 21 Μαΐου οι Παπικοί επανήλθαν με πρόταση αναγνώρισης της πρωτοκαθεδρίας της Ρώμης έναντι του Πατριαρχείου και σε αντάλλαγμα ο Ποντίφικας θα έστελνε διαταγή στους ηγεμόνες της Δύσης να στείλουν βοήθεια στην Κωνσταντινούπολη.  Το συμβούλιο των αρχόντων αγανάκτησε από τις αξιώσεις των Δυτικών και ο Νοταράς ανεφώνησε το γνωστό:

«Κρειτότερον εστίν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν Λατινικήν»

  

  Η πρόταση της Ρώμης ήταν ξεκάθαρη ακόμη και την ύστατη στιγμή.  Υποταγή στον Πάπα ή στον Μωάμεθ.

  

Η τελευταία και κρίσιμη προδοσία δεν ήταν άλλη από αυτή τη Γενουάτη φρουράρχου της Κωνσταντινούπολης, στρατηγού Ιωάννη Ιουστινιανού ή Ιουστινιάνη.  Στις 24 Μαΐου ζήτησε πυροβόλα για την υπεράσπιση της πύλης του Αγίου Ρωμανού, αίτημα του που δεν έγινε δεκτό από τον Δούκα Νοταρά καθώς τα πυροβόλα ήταν απαραίτητα για την φύλαξη του ναυτικού τείχους κοντά στο Φανάρι.  Το ξέσπασμα του Ιουστινιανού ήταν τέτοιο που χρειάστηκε η παρέμβαση του ίδιου του Παλαιολόγου για να ηρεμήσει.  Η στάση του όμως από εκείνο το σημείο και μετά δεν ήταν η ίδια.  Πολλοί λένε, χωρίς να έχουν αποδείξεις βέβαια, πως υπήρξε συννενόηση μεταξύ του Γενουάτη και των Οθωμανών.  Οι πράξεις του κατά την 29^η Μαΐου, την αποφράδα για τον Ελληνισμό και τον Χριστιανισμό μέρα, όμως προξενούν εύλογα ερωτηματικά για το πόσο πιστός ήταν πλέον στον Αυτοκράτορα.  Μόλις κλωνίστηκε η πύλη του Αγίου Ρωμανού και συνέρευσαν περί των 70 χιλιάδων Οθωμανών πολεμιστών, Ο Ιουστινιανός απεσύρθη από τη μάχη, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία έναν μικρό τραυματισμό το χέρι. 

  Όταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος των ρώτησε που πηγαίνει ο Γενουάτης υποκριτικά απεκρίθη:                                                                                                                                            

  «Εκεί όπου ο Θεός οδηγεί τους Τούρκους».                                                                                        

  Ο Αυτοκράτορας απάντησε:                                                                                                      

  «Αδελφέ, τί τούτου πεποίηκας; Στρέψον τάχιστα εν τω διατεταγμένω σου τόπω, η πληγή αυτή ολίγον τι εστί.  Στρέψον, ότι νυν η πλείω ανάγκη εστίν.  Η Πόλις παρ’ημών αναμένει την απολύτρωσιν»                                                                                                                                          

  Ο τελευταίος αυτός προδότης δεν απάντησε καν στον Αυτοκράτορα και ξεκίνησε μάλιστα να διαδίδει ψέμματα πως οι Τούρκοι μπήκαν στην Πόλη, ενώ η μάχη ακόμη ήταν αμφίρροπη.  Η πράξη αυτή ήταν η τελευταία και καθοριστική προδοσία των αλλοεθνών Χριστιανών κατά του Ελληνισμού στην Ιστορία του Βυζαντίου. 

  Στη μελέτη της Ιστορίας οφείλουμε να βλέπουμε τα γεγονότα όσο πιο αντικειμενικά και ρεαλιστικά γίνεται.  Η Ελληνοχριστιανική Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης θα έπεφτε σε χέρια ξένων, Τούρκων ή Λατίνων σύντομα.  Η υπερχιλιετής πορεία της βρισκόταν στο τέλος.  Αναμφίβολα όμως το 1453, χωρίς τη βοήθεια αμέτρητων Χριστιανών, νυν και πρώην, ο Μωάμεθ δεν θα κατάφερνε να κατακτήσει τη Βασιλεύουσα.  Δεν θα λάμβανε ποτέ το προσωνύμιο «Πορθητής» και θα περνούσε στην Ιστορία ως ένας ασήμαντος ηγέτης των Οθωμανών της Ανδριανούπολης.  Η εχθρότητα της Δύσης προς τον Ελληνισμό θριάμβευσε, μια εχθρότητα που την βίωσαν οι πρόγονοι μας και πρόσφατα, το θλιβερό έτος 1922.... Μέλι έσταζαν τα χείλη των δυτικών το 1453 με τη φράση ERRORUM GRAECORUM, αφού με τη στάση τους βοήθησαν τα μέγιστα τους Οθωμανούς να καταλύσουν την Αυτοκρατορία μας.  Μια στάση όμως που την μετάνιωσαν πικρά με τις επιδρομές των Τούρκων στα παράλια της Ιταλίας, την κατάκτηση όλης της Βαλκανικής από τους Οθωμανούς και τις δύο πολιορκίες της Βιέννης.

Νίκος Τοπούζης.                                                                                           

ΤΡΑΪΑΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΘΟΙ

''Φτιαγμένος" από την επικη κατακτηση της πλουσιας Δακιας, και θελοντας να πραγματοποιησει στο μετρο του δυνατου, τον τιτανιο αθλο του Μεγαλου Αλεξανδρου, ο Ρωμαιος Αυτοκρατορας Τραιανος εισεβαλε τον Απριλιο του 114 μΧ στο Ιρακ και στη Μεσοποταμια με ισχυρότατες δυναμεις ( 8 πληρεις Λεγεώνες-ΙΙ Traiana, III Cyrenaica, X Fretensis, XV Apollinaris, II Gallica, I Anjutrix, XXX Ulpia, V Macedonica), και 31(!) συμμαχικες μοναδες (συνολο 100.000 ανδρες) αποφασισμένος να "τελειωνει" με το Παρθικο Βασιλειο μια για παντα. Πραγματι, διαιρεσε σε δυο μεγαλες στρατιες τα στρατεύματα του, υπο τους ικανους στρατηγους Lucius Quitus και Appian Maximus Santra και σε μια σειρα επικων συγκρουσεων διελυσε 3 συνεχεις φορες τα Παρθικα Βασιλικα στρατευματα, ώστε οι δυο στρατιες κινούμενες κατά μηκος του Ευφρατη, να ενωθουν ξαφνικα μπροστα από την Παρθικη Πρωτευουσα Κτησιφωντα, η οποια καταληφθηκε στις 13 Μαρτιου του 116.

Ο ενθουσιασμος ηταν απερίγραπτος και τον Ιουνιο ο Τραιανος ειχε φτασει ηδη στου Σπασινου Χαραξ (Kuwait) κανοντας θυσιες στον Ηρακλή. Κατι όμως δεν πηγαινε καλα και τα σχεδια του φιλοδοξου Αυτοκρατορα ανατραπηκαν σε διάστημα λιγων εβδομάδων. Οι Παρθοι παρα τις ταπεινωτικες ηττες τους συνεχιζαν απτοητοι τον αγωνα, αναπληρώνοντας τις τρομερες απώλειες τους δεχομενοι συνεχως ενισχύσεις από φανατισμενους και εμπειρους Ιρανους πολεμιστες από το Fars και το Kuzistan, καθως και με χιλιαδες ομοφυλους τους από το Sakastan ( κεντρικο Ιραν). Οι γραμμες ανεφοδιασμου ειχαν υπερεπεκταθει, οι Λεγεώνες ειχαν κουραστεί, οι απώλειες δεν ειχαν αναπληρωθεί, το κλιμα της Μεσοποταμιας ηταν αθλιο και η Παρθικη αντισταση γινοταν ολοένα και πιο εντονη. Αυτό που δεν ειχε καταλαβει ο Τραιανος και οι συγχρονοι του Ρωμαιοι, ηταν γιατι η πανισχυρη Ρωμη δεν μπορουσε να κανει ότι και ο Αλεξανδρος. Την επιτυχη εισβολή στο Ιραν. Δυστυχως για τον Τραιανο η Ρωμη ειχε φτασει στα ορια της, το Ιρανικο υψιπεδο ηταν αχανες, κατ"ουσιαν απροσπελαστο και απαιτουσε θεληση,ικανοτητες οραμα και δυναμεις που δεν ειχε ο Τραιανος, που συν τοις αλλοις ηταν ηδη 63 ετων. Χαρις στην προσωπικη παρουσια του Αυτοκρατορα και τις εκπληκτικες ικανοτητες του Appius Maximus Santra η υποχωρηση δεν εξελιχθηκε σε ατακτη φυγη, παροτι τα Ρωμαικα στρατεύματα βαλλοταν καθοδόν από χιλιαδες Παρθους ιπποτοξοτες εως οτου, οι Ρωμαικες Λεγεώνες εκκενωσαν το Ιρακ (117). Παρα τις μεγαλες προσδοκίες και λαμπρες νικες, η εκστρατεια του 114-117 ηταν μια τρυπα στο νερο. Οι Παρθοι ηταν πολύ σκληρο καρυδι, ακομα και για την πανισχυρη Ρωμη. Ο Κασσιος Διων αναφερει ότι "Ο Ρωμαιος ηταν Λεγεωνάριος, ο Αλεξανδρος ηταν ο στρατος του".

πηγή: https://www.facebook.com/ilias.anagnostakis/posts/1423792271006137?pnref=story

ΚΡΙΜΑΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΓΕΩΝΑ

.

Ο Κριμαϊκός Πόλεμος (Οκτώβριος 1853 - Φεβρουάριος 1856) υπήρξε η ένοπλη σύγκρουση μεταξύ της Ρωσικής Αυτοκρατορίας από τη μία πλευρά και των συμμαχικών δυνάμεων της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, της Αυτοκρατορίας της Γαλλίας, της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και του Βασιλείου της Σαρδηνίας από την άλλη πλευρά. Η σύρραξη, στην οποία έλαβαν μέρος οι μεγαλύτερες ευρωπαϊκές δυνάμεις της εποχής, υπήρξε το αποτέλεσμα ενός μακρόχρονου ανταγωνισμού συμφερόντων ανάμεσα στις κύριες ευρωπαϊκές δυνάμεις, για επιρροή και εκμετάλλευση των ανατολικών εδαφών της παραπαίουσας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι περισσότερες μάχες έλαβαν χώρα στη χερσόνησο της Κριμαίας, όμως πραγματοποιήθηκαν και μικρότερης έντασης εκστρατείες στη δυτική Ανατολία, τονΚαύκασο, τη Βαλτική Θάλασσα, τη Λευκή Θάλασσα και τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Ο πόλεμος έμεινε γνωστός στη ρωσική ιστοριογραφία ως Ανατολικός Πόλεμος (ρωσικά: Восточная война, βαστότσναγια βαϊνά), ενώ στη Βρετανία τον καιρό εκείνο αναφερόταν ως Ρωσικός Πόλεμος.
Έχει μείνει στην ιστορία ως πόλεμος σφαλμάτων εφοδιαστικής και στρατηγικής φύσεως καθώς και για το περίφημα ποίημα Η επέλαση της Ελαφράς Ταξιαρχίας του Τένισον. Από άποψη τεχνολογίας ήταν ο πρώτος που εισήγαγε μεγάλο αριθμό τεχνολογικών καινοτομιών. Χαρακτηριστικώς, ήταν η πρώτη σύρραξη που οι αντιμαχόμενοι έκαναν εκτεταμένη χρήση σε τακτικό επίπεδο του σιδηροδρόμου και τουτηλέγραφου. Είναι επίσης διάσημος από την εργασία των Φλόρενς Νάιτινγκεϊλ και Μέρι Σίκολ, οι οποίες εφήρμοσαν νεωτερικές νοσηλευτικές πρακτικές που έσωσαν πολλούς βρετανούς τραυματίες. Τέλος, ήταν η πρώτη φορά που ένας πόλεμος καταγράφηκε λεπτομερώς από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της εποχής.

               GREEK REBELLIONS

When the Crimean War broke out, many Greeks felt that it was an opportunity to regain Ottoman-occupied Greek territory to add to the recently liberated territory of the independent Kingdom of Greece. The Greek War of Independence (1821–1829) was still fresh in people's minds, as well as the Russian intervention that had helped secure Greek independence. Just before the Greek War of Independence a leader of Filiki Eteria,Alexander Ypsilantis, and his brother Demetrios Ypsilantis had led Russian troops into Moldavia and Wallachia and coordinated the preparations for uprisings throughout Ottoman-occupied Greece which they later led. Moreover, Greeks had always considered Orthodox Christian Russia as an ally and viewed the Crimean War as a grave injustice against Russia and any support of the Ottoman Empire a grave threat to Greece's recent independence.^{[citation needed]}

Although the official Greek state, under severe diplomatic and military pressure from the British and French (allies of the Ottomans), which included a naval blockade and the occupation of the country's main port ofPiraeus, refrained from actively entering the conflict, a number of uprisings broke out in Albania in January 1854^[41] and soon spread to Epirus, Thessaly, and Macedonia.^[42] A revolt also broke out in Crete, with support from individuals and groups within independent Greece and Constantinople. However, all Greek revolts in the Turkish provinces were soon suppressed. A small Greek volunteer force under Colonel Panos Koronaios went to Russia and fought during the Siege of Sevastopol. However, more Greek nationals fought in the Crimean War with the "Greek Battalion of Balaklava" which had been in the ranks of the Russian army since the first Russo-Turkish war (1768–1774).

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΓΕΩΝΑ

Η Ελληνική Λεγεώνα του Αυτοκράτορα Νικόλαου Α' (1854-Ιούνιος 1856) – ήταν σώμα Ελλήνων εθελοντών στον ρωσικό στρατό, κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου και πήρε μέρος στις μάχες στο Δούναβη και την Κριμαία.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΛΕΓΕΩΝΑΣ

Σύμφωνα με τον Έλληνα ιστορικό Π.Καρολίδη η Ρωσία ξεκίνησε τον πόλεμο της Κριμαίας « χωρίς ούτε ένα σύμμαχο, εκτός από την μικρή Ελλάδα, όχι το Ελληνικό βασίλειο, αλλά τους Έλλήνες ανά τον κόσμο και ειδικά στο Ελληνικό Βασίλειο» ^[1] [2] Η συμμετοχή των ευρωπαϊκών δυνάμεων στον πόλεμο στο πλευρό των Τούρκων, προσέδωσε, για τους Έλληνες, στον πόλεμο αυτό τον χαρακτήρα του πολέμου της Ορθοδοξίας. Στις 6 Δεκεμβρίου, ανήμερα του Αγίου Νικολάου, τα πορτρέτα του αυτοκράτορα της Ρωσίας, στολισμένα με δάφνες, ήταν παντού στην Αθήνα, το όνομα του αυτοκράτορα είχε αναφερθεί σε όλες τις εκκλησίες. Όταν ήρθε η είδηση της ήττας του τουρκικού στόλου στην Σινώπη, ο ελληνικός πληθυσμός αντάλλασε την Πρωτοχρονιά την ευχή «Και του χρόνου στην Κωνσταντινούπολη» ^[3]. Ο Έλληνας ευεργέτης Γρηγόριος Μαρασλής που έζησε στην Οδησσό, παρέδωσε στον Νικόλαο Ά 550 χιλιάδες ρούβλια για την αποκατάσταση του ναού της Αγίας Σοφίας, όταν ο ρωσικός στρατός θα καταλάμβανε την Κωνσταντινούπολη. ^[4] Μετά το τέλος του ακήρυχτου πόλεμου, στις υπό οθωμανικό έλεγχο επαρχίες Ήπειρος, Θεσσαλία και Μακεδονία πολλόι Έλληνες εθελοντές αποτέλεσαν την Ελληνική Λεγεώνα του Ρωσικού στρατού στο έδαφος της Ρωσίας.

Η πρωτοβουλία της δημιουργίας της Λεγεώνας ήταν του έλληνα αξιωματικού Α.Χρυσοβέργη (Αριστείδης Χρυσοβέργης). Στις αρχές του 1854 στο Βουκουρέστι , ο Χρυσοβέργης συναντήθηκε με τον διοικητή του ρωσικού Στρατού στον Δούναβη στρατηγό Μ.Γκορτσακόβ με πρόταση την δημιουργία μιας ξεχωριστής μονάδας Ελλήνων εθελοντών. Με διάταγμα του Γκορτσάκοβ, Ο Χρυσοβέργης στάλθηκε στην μονάδα του στρατηγού Ουσακόβ στις εκβολές του Δούναβη. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Έλληνες εθελοντές δεν ήταν ντυμένοι με ρωσικές στρατιωτικές στολές, αλλά φορούσαν φουσταννέλα, όπως στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 ^[5].

 Οι Έλληνες εθελοντές έλαβαν μέρος στις μάχες του Μαρτίου του 1854, περνώντας στην δεξιά όχθη του Δούναβη, και το Μάιο του ίδιου έτους στη μάχη εναντίον των Τούρκων στο νησί Ραντομάν.Το καλοκαίρι του 1854, στον βραχίονα Σωλήν, ο Χρυσοβέργης με τον βαθμό του λοχαγού, και επικεφαλής 25 Ελλήνων εθελοντών έδωσε μάχη ενάντια σε βρετανικό άγημα 700 στρατιωτών. Κατά τη διάρκεια αυτής της μάχης οι Βρετανοί έχασαν έξι αξιωματικούς και 72 στρατιώτες , συμπεριλαμβανομένου του αριστοκράτη Ρίτσαρντ Πάρκερ Χάιντ IV. Αυτός ήταν ολόγος που για την μάχη αυτή έγινε συζήτηση στο Βρετανικό Κοινοβούλιο^[6]. Στις αρχές του 1855 η Λεγεώνα, η οποία αριθμούσε περίπου 800 εθελοντές, μεταφέρθηκε στην Κριμαία. Με το λάβαρο της Λεγεώνας όπου ήταν γραμμένο στα ελληνικά "Για την Ορθοδοξία". Έλαβε μέρος στην επίθεση της Ευπατόριας στις 5 Φλεβάρη του 1855, όπου έχασε μερικές δεκάδες άτομα σκοτωμένους και 30 τραυματίες, συμπεριλαμβανομένων των αξιωματικών Χρυσοβέργη και Σταμάτη. Ο τελευταίος αργότερα πέθανε από τις πληγές του. Μετά την Ευπατόρια η Ελληνική Λεγεώνα συμμετείχε στην άμυνα της Σεβαστούπολης, ως μέρος της φρουράς από τις 1 Μαρτιο μέχρι τις 27 Αυγούστου 1855 και στην Μάχη του Μαύρου ποταμού στις 16 Αυγούστου. Στο τέλος του πολέμου σε 735 λεγεωνάριους απονεμήθηκαν τα μετάλλια «Για την άμυνα της Σεβαστούπολης." Περισσότεροι από 500 Έλληνες εθελοντές έχουν πέσει στο πεδίο της μάχης και πέθαναν από ασθένειες.

Τον Ιούνιο του 1856 η Λεγεώνα διαλύθηκε. Μερικοί από τους εθελοντές αρνήθηκαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους για τον φόβο των διώξεων από τις τουρκικές αρχές, καθώς πολλοί ήταν Τούρκοι υπήκοοι. 201 εθελοντές έχουν εγκατασταθεί στη Μαριούπολη, όπου τον 18ο αιώνα, είχε εγκατασταθεί ο γηγενής ελληνικός πληθυσμός της Κριμαίας. Οι Λεγεωνάριοι ονόμασαν το χωριό τους Νόβο-Νικολάγιεβκα προς τιμήν της Λεγεώνας του αυτοκράτορα Νικόλάου. Αργότερα, στην καθομιλουμένη της Μαριούπολης έλαβε το όνομα Βολοντιόροβκα – το χωριό των εθελοντών. ^[7] Το 1864, ο συνταξιούχος πια συνταγματάρχης Χρυσοβέργης έγραψε ένα υπόμνημα προς τις ρωσικές αρχές για να στήσει μνημείο για τους Έλληνες, που έπεσαν στον πόλεμο της Κριμαίας. Το σχέδιο του αυτό δεν υλοποιήθηκε ^[8] Σήμερα, στην Σεβαστούπολη υπάρχει μια αναμνηστική πλάκα προς τιμήν της ελληνικής Λεγεώνας ^[9]

ΠΑΝΟΣ ΚΟΡΩΝΑΙΟΣ

Γεννήθηκε στα Κύθηρα το 1809 περίπου. Ακολούθησε στρατιωτική σταδιοδρομία και διευθύνοντας το πυροβολικό τμήμα στο Υπουργείο των Στρατιωτικών μπήκε στην πολιτική. Το 1854 έλαβε μέρος στον πόλεμο της Κριμαίας επικεφαλής ελλήνων εθελοντών με την Ελληνική Λεγεώνα. Μετά από πολλές περιπέτειες εκλέχτηκε από την Εθνική Συνέλευση το 1863 Υπουργός Στρατιωτικών στην Κυβέρνηση Ρούφου. Δεν πρόλαβε να υπηρετήσει, διότι με την έκρηξη του εμφύλιου το 1863 άλλαξε όλη η κυβέρνηση. Διορίστηκε ξανά Υπουργός Στρατιωτικών στην βραχύβιαΚυβέρνηση του Κανάρη το 1864.Επικεφαλής και πάλι εθελοντών έλαβε μέρος στην επανάσταση της Κρήτης του 1866

Απεβίωσε στις 17 Ιανουαρίου 1899.

ΥΓ. Λόγω έλλειψης προσωπικού χρόνου, το παρόν άρθρο είναι απλώς αναδημοσίευση άρθρων από τη wikipedia. 

http://en.wikipedia.org/wiki/Crimean_War#Greek_rebellions

http://en.wikipedia.org/wiki/File:Greek_volunteers_in_Sevastopol_1854.jpg

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%9A%CE%BF%CF%81%CF%89%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%B7%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%9B%CE%B5%CE%B3%CE%B5%CF%8E%CE%BD%CE%B1

Μέγας Αλέξανδρος………..η πολιορκία της Γάζας (Οκτώβριος 332 π.Χ)

O Αλέξανδρος συνέχισε την πορεία του προς την Αίγυπτο τον Μεταγειτνιώνα (ο δεύτερος μήνας στο αττικό ημερολόγιο, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στο Μεταγείτνιο Απόλλωνα και αντιστοιχούσε στο χρονικό διάστημα 24 Ιουλίου έως 22 Αυγούστου) αμέσως μόλις αποκατέστησε τη λειτουργία της Τύρου. Όλες οι χώρες των μεσογειακών παραλίων της σημερινής Μέσης Ανατολής εκτός από τη Γάζα, ήταν στα χέρια του. Η Γάζα ήταν η τελευταία πόλη πριν από την έρημο και απείχε από τη θάλασσα 20 στάδια (περίπου 3,7 χμ), περιβαλλόταν από παραθαλάσσιο έλος, ήταν μεγάλη, προσβάσιμη μόνο μέσω αμμώδους εδάφους, χτισμένη σε ψηλή πρόσχωση και την προστάτευαν ισχυρά τείχη. Ο διοικητής της, ο ευνούχος Βάτης, θεωρώντας ότι η πόλη του ήταν απόρθητη, είχε κάνει από νωρίς προμήθειες για μακροχρόνια πολιορκία, προσέλαβε Άραβες μισθοφόρους και αρνήθηκε να παραδοθεί.

Η πρόσχωση ήταν τόσο ψηλή, που οι μηχανοποιοί βεβαίωναν τον Αλέξανδρο ότι ήταν αδύνατη η προσβολή των τειχών. Ως την ώρα εκείνη η στρατιά του Αλεξάνδρου προέλαυνε αήττητη, είχε νικήσει τους αντιπάλους από μειονεκτική θέση και είχε αλώσει όλες τις πόλεις, που πολιόρκησε. Η ταχύτητα και η αποτελεσματικότητα της στρατιάς και οι ικανότητες του Αλεξάνδρου τρομοκρατούσαν τους εχθρούς και πειθαρχούσαν τους φίλους. Οι πειθαναγκασμένοι σε ηρεμία Έλληνες και κυρίως οι εξεγερμένοι Σπαρτιάτες δεν έπρεπε να δουν κανένα σημείο αδυναμίας του Αλέξανδρου, ούτε να βρουν συμμάχους και προγεφυρώματα στα πλευρά της στρατιάς του. Ο Αλέξανδρος γνώριζε ότι αν δεν καθυπέτασσε όλα τα παράλια της Ανατολικής Μεσογείου, δεν μπορούσε να προχωρήσει στο εσωτερικό της Ασίας. Το γεγονός ότι η Γάζα ήταν θεωρητικά απόρθητη, θα ενίσχυε τον αντίκτυπο της άλωσής της σε εχθρούς και συμμάχους. Έπρεπε λοιπόν να κυριευθεί! Στο μεταξύ οι Σύνεδροι των Ελλήνων στην Κόρινθο είχαν ψηφίσει να σταλεί 15μελής αντιπροσωπεία, για να μεταφέρει στον Αλέξανδρο χρυσό στεφάνι ως αριστείο από την Ελλάδα και να τον συγχαρεί για τη νίκη στην Ισσό. Η αντιπροσωπεία αυτή τον συνάντησε κατά την πολιορκία της Γάζας.

Οι μηχανικοί επέλεξαν το νότιο τμήμα του τείχους, που φαινόταν πιο ευάλωτο, και κατασκεύασαν ένα ανάχωμα πλάτους 2 σταδίων (περίπου 370 μ) και ύψους 250 ποδών (περίπου 75 μ), ώστε οι μηχανές να ανέβουν σ’ αυτό και να μπορούν να προσβάλουν τα τείχη. Επειδή είχε προηγηθεί κάποιο θεϊκό σημάδι και ο μάντης Αρίστανδρος του είπε ότι θα κινδύνευε η ζωή του, ο Αλέξανδρος κρατήθηκε μακριά από τις βολές των υπερασπιστών. Όταν όμως οι Άραβες έκαναν έξοδο, πυρπόλησαν τις μηχανές και απώθησαν τους Μακεδόνες, έτρεξε με τους υπασπιστές και απέτρεψε την καταισχύνη μίας φυγής. Στη φάση αυτή τραυματίσθηκε σοβαρά από βέλος καταπέλτη, που διαπέρασε την ασπίδα και το θώρακά του.

                                  Χάρτης πολιορκίας της Γάζας

Στο μεταξύ έφτασαν στη Γάζα δια θαλάσσης οι μηχανές, που είχαν εκπορθήσει την Τύρο. Τις ανέβασαν στο ανάχωμα και άρχισαν να κατεδαφίζουν τα τείχη. Παράλληλα με τη δράση των μηχανών, υπέσκαπταν με υπονόμους τα θεμέλια του τείχους, το οποίο γκρεμιζόταν. Οι κινήσεις του μηχανικού καλύπτονταν από καταιγισμό βελών, που προξενούσε απώλειες στους Γαζαίους, οι οποίοι ωστόσο άντεξαν σε τρία επιθετικά κύματα. Λόγω των μεγάλων απωλειών τους και των εκτεταμένων ζημιών στα τείχη, το τέταρτο επιθετικό κύμα τους κατέβαλε εύκολα. Οι Μακεδόνες είχαν πολύ υψηλό φρόνημα, κόμπαζαν για τα κατορθώματά τους και έριζαν ποιος θα ανεβεί πρώτος στις κλίμακες. Τελικά πρώτος πάτησε στα τείχη της Γάζας ο εταίρος Νεοπτόλεμος από το γένος των Αιακιδών. Πέρασαν με μεγάλη ευκολία τα τείχη και άνοιγαν διαδοχικά τις πύλες, απ’ όπου όλο και περισσότεροι πολιορκητές εισέβαλλαν στην πόλη. Οι υπερασπιστές της όμως δεν εγκατέλειψαν τον αγώνα. Παρέμειναν όλοι συγκεντρωμένοι, πολέμησαν ηρωικά χωρίς να χαλάσουν τις γραμμές τους και έπεσαν μέχρις ενός, ανεβάζοντας τους πεσόντες σε 10.000. Στη συνέχεια ο Αλέξανδρος εξανδραπόδισε τα γυναικόπαιδα, μετέφερε τους γειτονικούς πληθυσμούς, για να την κατοικήσουν, και τη χρησιμοποίησε ως φρούριο. Η πολιορκία της Γάζας διήρκεσε δύο μήνες, τον Μεταγειτνιώνα (15 Αυγούστου – 16 Σεπτεμβρίου) και τον Βοηδρομιώνα  (15 Σεπτεμβρίου – 16 Οκτωβρίου) του 332 π.Χ.

Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι για τη διέλευση του Αλεξάνδρου μέσα από το σημερινό κράτος του Ισραήλ ούτε οι Έλληνες ούτε οι Ρωμαίοι ιστορικοί αναφέρουν κάτι ιδιαίτερο. Μόνο ο Κούρτιος λέει επιγραμματικά ότι οι Σαμαρείτες εξεγέρθηκαν και έκαψαν ζωντανό τον σατράπη της Κοίλης Συρίας, Ανδρόμαχο, τον οποίο ο Αλέξανδρος αντικατέστησε με τον Μένωνα τον Κερδίμμα, όταν επέστρεψε ένα χρόνο αργότερα από την Αίγυπτο. Δεν υπάρχει κανένα άλλο στοιχείο για το τι συνέβη στο Ισραήλ, ένδειξη ότι όλα κύλησαν ομαλά για τον Αλέξανδρο κι ενώ οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι δεν βρήκαν καμία αφορμή, για να διογκώσουν ή να εφεύρουν εξ αρχής κάποιο περιστατικό, το έκανε ο Ιώσηπος, ένας εξελληνισμένος Εβραίος.

Λέει λοιπόν ο ιουδαϊκής καταγωγής Ιώσηπος ότι όσο ο Αλέξανδρος πολιορκούσε την Τύρο, έστειλε επιστολή στον αρχιερέα της Ιερουσαλήμ και ζητούσε την υποταγή του, πάνω απ’ όλα όμως του ζητούσε ενισχύσεις και εφόδια για τη στρατιά. Ο αρχιερέας απήντησε ότι δεν είχε πρόθεση να αποστατήσει απ΄ το Δαρείο και απέρριψε τα αιτήματα. Όμως ο διοικητής της Σαμάρειας, που ήταν και σαμαρειτικής καταγωγής, στα πλαίσια των εβραϊκών θρησκευτικο-πολιτικών αντιπαλοτήτων τα αποδέχθηκε χωρίς να του έχουν ζητηθεί. Μετά την άλωση της Γάζας ο Αλέξανδρος προέλασε βόρεια προς την Ιερουσαλήμ και ο ανυπότακτος αρχιερέας έσπευσε επικεφαλής όλου του πληθυσμού της πόλης να τον προϋπαντήσει με μία θρησκευτική υποδοχή πρωτοφανή για αλλοεθνή ηγέτη. Φορούσαν όλοι τις επίσημες ενδυμασίες και στην κίδαρι του αρχιερέα ήταν στερεωμένο το χρυσό έλασμα με το όνομα του θεού του (Γιαχβέ).

Κανονικά ο Αλέξανδρος θα έπρεπε να τιμωρήσει τους ανυπότακτους ηγέτες της πόλης, αλλά προς μεγάλη κατάπληξη όλων πλησίασε τον αρχιερέα και τον φίλησε, αφού πρώτα προσκύνησε το όνομα του θεού του. Ο Παρμενίων ρώτησε ποιο ήταν το νόημα αυτής της απροσδόκητης συμπεριφοράς και ο Αλέξανδρος του απάντησε ότι δεν προσκύνησε τον αρχιερέα, αλλά τον θεό του. Είπε ακόμη ότι πριν ξεκινήσει την εκστρατεία και ενώ προβληματιζόταν πώς θα υποτάξει την Ασία, στην ιερή πόλη της Μακεδονίας το Δίον είδε σε ενύπνιο τον αρχιερέα με εκείνη ακριβώς την ενδυμασία να του λέει να μη χρονοτριβεί, αλλά να προχωρήσει στην Ασία άφοβα, διότι εκείνος θα του παρέδιδε το κράτος των Περσών. Επειδή λοιπόν ο αρχιερέας ήταν ο πρώτος, τον οποίο συναντούσε με αυτήν την ενδυμασία, ο Αλέξανδρος πείσθηκε ότι ο θεός των Ιουδαίων θα τον οδηγούσε στην εκπλήρωση των σκοπών του.

Επιβάλλεται να σημειώσουμε ότι ήδη μεταξύ 247 και 210 π.Χ. επί Πτολεμαίου Β΄ του Φιλάδελφου είχε αρχίσει η μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης από τα Εβραϊκά στα Ελληνικά. Πρόκειται για τη γνωστή «μετάφραση των 72», στην οποία συμμετείχαν έξι λόγιοι από κάθε μία των 12 φυλών του Ισραήλ, κατόπιν αδείας του αρχιερέα της Ιερουσαλήμ, Ελεάζαρ. Τον 1ο μ.Χ. αιώνα, οπότε έζησε ο Ιώσηπος και παρά τη Ρωμαϊκή κατάκτηση η Ελληνική γλώσσα ήταν η παγκοσμίως ομιλουμένη, ο δε Ιουδαϊσμός είχε τη δυνατότητα να αποκτήσει μέσω αυτής παγκόσμια προβολή. Δεν χωράει λοιπόν αμφιβολία ότι γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ο θρησκευτικά δραστηριοποιημένος Ιουδαίος συγγραφέας, επινόησε το παραπάνω μύθευμα .

Πηγές

http://chilonas.wordpress.com/

http://www.alexanderofmacedon.info/

ΒιβλιοθήκηΔιόδωρος ΙΖ.48.6-7
Κούρτιος 4.5.11, 6.30, 8.9
Ιώσηπος ΙΑ.302-339

Η ΠΛΑΝΗ ΤΟΥ ΜΑΝΤΖΙΚΕΡΤ και το σήμερα

  Τον Φεβρουάριο του 1071 ο στρατηγός-αυτοκράτορας της Ελληνικής Μεσαιωνικής Αυτοκρατορίας Ρωμανός Δ’ Διογένης αποφάσισε να εκστρατεύσει ανατολικά και να δώσει την κρίσιμη μάχη ώστε να συντρίψει μια νέα απειλή εξ ανατολών, τους Σελτζούκους Τούρκους.  Νομάδες από τα υψίπεδα του Αλτάι, πρόσφατα προσηλυτισμένοι στο Ισλάμ και δεινοί έφιπποι πολεμιστές, οι Σελτζούκοι φάνταζαν μακρινή απειλή για την Κωνσταντινούπολη.  Οι επιδρομές τους όμως στην Ανατολία ήταν τόσο σφοδρές και η βαρβαρότητα που επιδείκνυαν σε κάθε χωριό, πόλη ή επαρχία τόσο μεγάλη, που η άμεση αντιμετώπιση τους είχε καταστεί πρώτη προτεραιότητα για τον Αυτοκράτορα.

  

Η κρίσιμη μάχη δόθηκε στο Μάντζικερτ.  Η εμπροσθοφυλακή του Βυζαντινού στρατού απέκρουσε με επιτυχία την πρώτη επίθεση των Τούρκων και με τον Ρωμανό ως επικεφαλή ξεκίνησε αντεπίθεση.  Η ορμή της αντεπίθεσης ήταν τέτοια που διέρρηξε το μέτωπο των αντιπάλων, τους ανάγκασε να ξεκινήσουν άτακτη υποχώρηση αλλά κάπου εκεί «κάτι» πήγε στραβά.  Το κύριο σώμα του στρατού όχι μόνο δεν ακολούθησε την καταδίωξη του εχθρού αλλά σήμανε και υποχώρηση (!) κάτι που ανάγκασε και την οπισθοφυλακή να θεωρήσει πως η μάχη χάθηκε και υποχώρησε και αυτή.  Αυτή η συμπεριφορά των αξιωματικών του κυρίου σώματος ήταν μια ξεκάθαρη προδοσία προς το πρόσωπο του Αυτοκράτορα, αποτέλεσμα της δυσαρέσκειας των αυλικών και των γραφειοκρατών της Πόλης με τον Ρωμανό.  Ήθελαν να τον ξεφορτωθούν και το έκαναν εις βάρος των κατοίκων όλης της Ανατολίας!  Με το 1/3 του στρατού του μόνο ο Διογένης έφτασε πολύ κοντά στη νίκη αλλά ο αντίπαλος του, Σουλτάνος Αλπ Αρσλάν ήταν άξιος αντίπαλος.  Κατάφερε και συγκράτησε την οπισθοχώρηση του στρατού του, τον αναδιοργάνωσε και περικύκλωσε την εμπροσθοφυλακή που είχε απομείνει μόνη της στο πεδίο της μάχης.  Αιχμαλώτισε τον αυτοκράτορα και τους άντρες τους.  

  Ο Αρσλάν φέρθηκε βασιλικά στον αντίπαλο του και τον άφησε ελεύθερο μετά από λίγο καιρό, σε αντίθεση με τους πρώην υπηκόους του.  Για να σωθεί ο Διογένης απαρνήθηκε τα επίγεια και περιβλήθηκε το μοναχικό σχήμα.  Η Αυλή όμως δε μπορούσε να του συγχωρήσει το παρελθόν του και έβαλε να τον συλλάβουν και να τον τυφλώσουν με πρωτάρη βασανιστή που δεν χρησιμοποίησε καυτές σιδερένιες βελόνες ώστε να συντομεύσει το μαρτύριο του Διογένη αλλά απλές βελόνες.  Κατάφερε και  τον τύφλωσε με την τρίτη προσπάθεια.  Σιδηροδέσμιος και με φρικτά μολυσμένα τραύματα, ο πρώην αυτοκράτορας οδηγούνταν στην Πόλη.  Ξεψύχησε όμως στη διαδρομή.  Ένας αργός και βασανιστικός θάνατος ύστερα από προδοσία….

  Μετά τη μάχη η Βυζαντινή Αυτοκρατορία άρχισε να παραπαίει.  Ολόκληρη σχεδόν η Ανατολία, μέσα σε είκοσι περίπου έτη έπεσε στα χέρια των Σελτζούκων μέσω συνεχών πολέμων και ανηλεών σφαγών του πληθυσμού που αντιστεκόταν.  Οι περισσότεροι αιτιολογούν αυτή την καταστροφή ως συνέπεια της ήττας στο Μάντζικερτ, στιγματίζοντας πολύ σοφά τις ραδιουργίες της Αυλής (και του μέγιστου ανθρώπου των γραμμάτων Μιχαήλ Ψελλού) κατά του Αυτοκράτορα.  Αν δούμε όμως τα δεδομένα της μάχης με ψυχρή λογική θα αποκομίσουμε διαφορετική αντίληψη.  Οι απώλειες του Ελληνικού στρατού ήταν λιγότερες από το 1/3 του στρατεύματος (οι τουρκικές πολύ μεγαλύτερες).  Το μεγαλύτερο μέρος του στρατού διέφυγε χωρίς καμία απώλεια.  Ο Αυτοκράτορας αν και αιχμαλωτίστηκε, αφέθηκε ελεύθερος και θα μπορούσε να συνεχίσει τον αγώνα κατά των Σελτζούκων.  Αυτά τα ψυχρά δεδομένα ανατρέπουν την εικόνα της δικαιολογημένης κατάρρευσης της αυτοκρατορίας στην Ανατολή.  Ποια ήταν όμως τα αίτια, τα πραγματικά αίτια;

  Στα γενικότερα αίτια κατάρρευσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας εντάσσονται οι εσωτερικές έριδες, η γραφειοκρατία, οι συνεχείς εμφύλιοι πόλεμοι καθώς και η διείσδυση δυτικών πολεμιστών και εμπόρων στα εσωτερικά του κράτους.  Τα ειδικότερα αίτια της κατάρρευσης εκείνη την καταστροφική 20ετία μπορούν να εντοπιστούν σε δύο ενέργειες του διάδοχου του Ρωμανού Διογένη, Μιχαήλ Ζ’ Δούκα που είχε καταστεί υποχείριο ενός πανούργου  ευνούχου, του Νικηφόρου ή αλλιώς Νικηφορίτζη. Διαβάζοντας την Ιστορία του βυζαντινού λόγιου και χρονικογράφου Μιχαήλ Ατταλειάτη μπορεί κάποιος εύκολα να διακρίνει τις αιτίες της ραγδαίας πτώσης της δύναμης της αυτοκρατορίας :

«Εν συνεχεία άρχισαν να απευθύνονται κατηγορίες και να εγείρονται απαιτήσεις εναντίον αθώων ώστε να καταβληθούν μη χρεωστούμενα, και διεξάγονταν δίκες όπου δεν λαμβανόταν υπόψιν το δίκαιο, αλλά το κέρδος του δημοσίου και οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα τη γενική ή τη μερική δήμευση των περιουσιών.  Συχνές ήσαν οι κατηγορίες και πολλές οι δίκες για φορολογικά ζητήματα, με αποτέλεσμα τη δυσαρέσκεια όσων υπέφεραν και τη γενική δυσφορία». (εκδόσεις ΚΑΝΑΚΗ σελ.321)

«Ενώ λοιπόν, όπως το συνήθιζε πολλές φορές, δίκαζε ανθρώπους με τρόπο ανάρμοστο για βασιλιά και τους καταδίκαζε χωρίς εύλογες αιτίες, ακολουθώντας τις υποδείξεις των κακόβουλων, έφθαναν μηνύματα που έλεγαν ότι οι Τούρκοι επέδραμαν στη Χαλκηδόνα και τη Χρυσόπολη, πλησιάζοντας τότε για πρώτη φορά τόσο κοντά στη βασιλεύουσα.  Εκείνος όμως δεν θορυβήθηκε διόλου, σαν η περιοχή που υπέφερε να ήταν ξένη και παράμενε αδιάφορος» (εκδόσεις ΚΑΝΑΚΗ σελ.349)

  Η δίψα δηλαδή του Νικηφορίτζη για πλούτη και η εξουσία που ασκούσε στο νεαρό αυτοκράτορα ήταν τέτοιες που ο Μιχαήλ αδιαφορούσε πλήρως για την κατάσταση στην Ανατολή και η μοναδική του ασχολία ήταν η αφαίμαξη του λαού και η υφαρπαγή των περιουσιών των υπηκόων του.  Η συλλογή φόρων μέσω παράνομων και ανήθικων διαδικασιών είχε γίνει καθημερινότητα, όπως και η συνεχής επέλαση των Τούρκων στη Μικρά Ασία.  Ο Ατταλειάτης όμως εντοπίζει ακόμη έναν λόγο, ίσως πιο σοβαρό από τη φοροεπιδρομή, για την απώλεια τόσο μεγάλης περιοχής στους Σελτζούκους:

«Για τούτο και όταν πληροφορήθηκε ότι στη Ραιδεστό μεταφέρουν το σιτάρι πολλές άμαξες, που διασκορπίζονται στην περιοχή και το πουλούν εύκολα και χωρίς εμπόδια στους ξενώνες και στα καταστήματα των μοναστηριών, της μεγάλης Εκκλησίας και των ντόπιων, και έτσι εξελίσσεται η οικονομία του τόπου, φθόνησε ο άθλιος την ευτυχία του λαού και έχτισε μια αποθήκη έξω από την πόλη, ορίζοντας με βασιλικό διάταγμα να συγκεντρώνονται εκεί οι άμαξες.  Μετέτρεψε λοιπόν το εμπόριο του σιταριού, που είναι το πιο αναγκαίο αγαθό, σε μονοπώλιο, αφού κανείς δεν είχε πλέον τη δυνατότητα παρά μόνον από αυτήν την πραγματικά καταραμένη αποθήκη.   Γιατί από τότε που κατασκευάστηκε, χάθηκε η ευημερία των πόλεων και η οργή του Θεού ενέσκηψε ακόμη μεγαλύτερη στο κράτος των Ρωμαίων.  Δεν μπορούσε, όπως στο παρελθόν, όποιος ήθελε να αγοράσει το σιτάρι να συναλλάσσεται με τον πωλητή και αν δεν του άρεσε το σιτάρι ενός καταστήματος να απευθυνθεί σε άλλο ούτε διεξάγονταν πλέον οι πωλήσεις από τις άμαξες, αλλά συγκέντρωνα όλους τους καρπούς μέσα στην αποθήκη, σαν σε φυλακή, και εκεί περίμεναν οι έμποροι σιτηρών.  Αυτοί, αφού προκαταβολικά άρπαζαν το σιτάρι, το αγόραζαν στη συνέχεια και το αποθήκευαν, και κατόπιν συναγωνίζονταν να κερδίσουν για κάθε νόμισμα που δαπάνησαν τρία.  Κανείς δεν αγόραζε πλέον από τις άμαξες, ούτε οι ναυτικοί που εισήγαγαν το εμπόρευμα στη βασιλεύουσα ούτε οι κάτοικοι της πόλης, ούτε οι χωρικοί ούτε άλλος κανείς.  Η αγορά πραγματοποιούνταν από τους κερδοσκόπους της αποθήκης, με τον τρόπο που ήθελαν εκείνοι και ο διεφθαρμένος επικεφαλής τους αποθηκάριος.  Αυτός εκμεταλλευόταν όσους έφερναν στην αποθήκη το σιτάρι, παίρνοντας τους παράνομα μέρος του εμπορεύματος, και επειδή εισέπραττε μεγάλο φόρο για τα τοπιατικά, αναγκαστικά η είσπραξη από την πώληση μειωνόταν εξαιτίας των διαφόρων φορολογιών.  Η αποθήκη αυτή λοιπόν έγινε αιτία να πάρει η αδικία τεράστιες διαστάσεις και η παλιά ευημερία της πολιτείας ανατράπηκε.  Κατά το παρελθόν με ένα νόμισμα αγόραζες δεκαοκτώ μοδίους (μονάδα μέτρησης σιτηρών) σιταριού, ενώ τώρα κατέληξε να αγοράζεις μόνον έναν». «Τέτοια αδικία δεν είχε ξανασυμβεί.  Αν πληροφορούνταν ότι κάποιος πούλησε στο σπίτι του σιτάρι, από αυτό που ο ίδιος παρήγαγε, του δήμευαν την περιουσία-σαν να επρόκειτο για φονιά, βιαστή ή άλλο κακοποιό-  η οποία και διαμοιραζόταν από τον επιστάτη τη αποθήκης.»(εκδόσεις ΚΑΝΑΚΗ σελ.353-357)

  Οι συνέπειες για την Κωνσταντινούπολη και ολόκληρη την αυτοκρατορία ήταν καταλυτικές.  Ο λαός έχανε την περιουσία του από τη φοροεπιδρομή και ταυτόχρονα επιβλήθηκε μονοπώλιο στο σιτάρι (και αργότερα και σε άλλα αγαθά) ανεβάζοντας την τιμή του, μετατρέποντας αυτό το βασικό είδος διατροφής ως είδος πολυτελείας.  Η πείνα άρχιζε να μαστίζει τον πληθυσμό των πόλεων που έφτασαν σε σημείο να μην ενδιαφέρονται για τις νίκες των Τούρκων αφού είχαν έναν πιο επικίνδυνο εχθρό να αντιμετωπίσουν, τον ίδιο τους τον Βασιλιά!

  Η αυτοκρατορία δυστυχώς δε μπόρεσε να ανακάμψει ποτέ από την πρωτοφανή επίθεση της εξουσίας έναντι στον λαό.  Η βασιλεία του Αλέξιου Κομνηνού ανέκοψε τα αντιλαϊκά μέτρα αλλά η ζημιά στην Ανατολή είχε γίνει μη-αναστρέψιμη.  Η συντριπτική νίκη του Αλέξιου κατά των Τούρκων στο Φιλομήλιον το 1117μ.Χ σταμάτησε τη προέλαση των Τούρκων που είχαν κτυπηθεί και από τους Σταυροφόρους.  Ο γιος του Αλέξιου, Ιωάννης συνέχισε τους πολέμους σε Ανατολή και Δύση και πήρε μόνιμη πρωτοβουλία κινήσεων έναντι των Σελτζούκων.  Ο εγγονός του Αλέξιου, Μανουήλ Κομνηνός , ένας ακόμη αυτοκράτορας-στρατηγός συνέχισε τον πόλεμο σε όλα τα μέτωπα και τα πήγαινε περίφημα.  Οι νίκες συνεχίστηκαν μέχρι το έτος 1176 μ.Χ και την ήττα στη  μάχη του Μυριοκέφαλου, μια αναμέτρηση που θύμισε τόσο το Μάντζικερτ όσο και τη μάχη του Πύρρου στην Ηράκλεια κατά των Ρωμαίων το 280π.Χ, όπου ο Ηπειρώτης βασιλιάς έχασε όλους τους έμπιστους και ικανούς στρατιωτικούς τους διοικητές στο πεδίο της μάχης.

  Ενώ λοιπόν φαίνεται ξεκάθαρα πως τα πραγματικά αίτια της προέλασης των Τούρκων στην Ανατολία δεν είναι η νίκη τους στο Μάντζικερτ αλλά οι αντιλαϊκές/εξοντωτικές φοροεισπρακτικές πολιτικές που ακολούθησαν και σκοπό είχαν την υφαρπαγή των περιουσιών των πολιτών, ο μεγάλος μου προβληματισμός είναι άλλος.. πως οι ίδιες πολιτικές εφαρμόζονται και σήμερα…

Νίκος Τοπούζης

Ιστορικός Συγγραφέας

ΥΓ. Για αυτό το άρθρο θέλω να ευχαριστήσω  τον φίλο μου κ.Μαυράκη Γεώργιο για τις πολύτιμες συμβουλές και την καθοδήγηση του.